Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

ΕΛΕΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ- ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗ ΝΗΣΟ

Είναι βαρύτατος και συνάμα πολυτιμότατος ο  τίτλος του καλού Έλληνα. Γιατί σε φορτώνει με την μεγίστη  ευθύνη και την μεγίστη έγνοια, όχι για την ένδοξη Ελλάδα των περασμένων καιρών που κουβαλάς μέσα σου, αλλά για την Ελλάδα του παρόντος και του μέλλοντος .
 Είναι βαρύτατος ο τίτλος του Έλληνα όταν πρέπει με την στάση σου μες την ζωή και μπροστά στον θάνατο να αποδεικνύεις συνεχώς την πλάνη  όλων όσων οι ψυχές έχουν φαρμακωθεί από την χολή και το δηλητήριο που χρόνια σταλάζουν συστηματικά στις ψυχές μας εδώ στην Κύπρο αμέτρητες φορές οι εχθροί μας που "έρχονται ντυμένοι φίλοι". 
Είναι βαρύτατη η ευθύνη να είσαι Έλληνας στην άρρωστη νήσο και να νιώθεις γι αυτήν, όχι πως είναι η γριά Μάνα σου που πρέπει να την απομυζάς, αλλά ένα ασθενικό βρέφος που πρέπει να το σώσεις.
Είναι βαρύτατη  η έγνοια να αποτρέψεις με την δική σου θυσία τον άδικο θάνατο άλλων, να προστατέψεις τον τόπο από την καταστροφή, να δώσεις ένα μάθημα υψίστης πολιτικής αγωγής προς τους κάθε λογής τυμβωρύχους και ασπάλακες της μισαλλοδοξίας.
Αυτοί που σκοτώθηκαν στην Ναυτική Βάση "Ευάγγελος Φλωράκης"  ήσαν όλοι στρατιώτες σ ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού. Φύλαγαν Θερμοπύλες και γνώριζαν πως ο Εφιάλτης βρισκόταν εντός του στρατοπέδου.
Ο Διοικητής του Ναυτικού, Ανδρέας Ιωαννίδης  και ο Διοικητής της Βάσης, Λάμπρος Λάμπρου έδιωξαν όλους τους υπόλοιπους γνωρίζοντα πως η έκρηξη δεν μπορούσε να αποφευχθεί . Ο Αρχικελευστής Κλεάνθης Κλεάνθους και ο Κελευστής Μιχάλης Ηρακλέους, παρέμειναν πιστοί στρατιώτες και απέδειξαν πως η επιλογή του θανάτου για την υπεράσπιση ενός μεγάλου ιδανικού, καταξιώνει την ζωή και την ύπαρξη μας. Οι δύο δίδυμοι ναύτες, ο Χρίστος  και ο Μιλτιάδης, διακτινίσθηκαν στον υπέρλαμπρο ουρανό της Κυπριακής ιστορίας που τον φωτίζουν οι ήλιοι των έφηβων ημιθέων μας. Οι Πυροσβέστες Ανδρέας Παπαδόπουλος, Βασίλης Κρόκος, Σπύρος Ταντής , Παναγιώτης Θεοφίλου, Γιώργος Γιακουμής και Αδάμος Αδάμου, μέσα από την λάβα που κατέκαυσε την ανθρώπινη ύπαρξη τους συνομολόγησαν με τον κάθε ευσυνείδητο Κύπριο την υποχρέωση της ενότητας του λαού , όχι στην βάση της ατιμωρισίας των ενόχων ή της εκδίκησης αλλά στην βάση της μεγάλης διδαχής που συνιστά μια ανυπέρβλητη θυσία. 
 Όλοι υπήρξαν ωραίοι Έλληνες . Χάθηκαν άδικα αλλά η θυσία τους σίγουρα δεν θα πάει χαμένη. Ο Θεός των Ελλήνων να φωτίσει πρέπει όλους μας. Να σταματήσει εδώ η συμφορά. Να συνάξωμε τον νου μας. Να αφήσωμε στην άκρη το εμφύλιο μίσος. Να μην οδηγηθούμε στην παράνοια του παρελθόντος. Να ζητήσωμε συγνώμη από τις οικογένειες των νεκρών, να γονατίσωμε στο πέρασμα  της κάθε σωρού καθώς οδεύει προς την λατρεμένη γη μας, να ανανήψωμε. Να προλάβωμε μιαν άλλη συμφορά που θα είναι η τελειωτική.
Όλοι εμείς, φταίχτες και αθώοι, ένοχοι και αδιάφοροι που στρέφαμε τάχα αδιάφορα το βλέμμα όταν εσυντελείτο το φονικό, ας σκύψωμε το κεφάλι και ας απολογηθούμε στο λαό.
 Ο λαός ας μας βοηθήσει να γίνουμε όλοι καλύτεροι .
Για να μην είναι η  Θυσία των παλικαριών μας  χαμένη και άδικη. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)