Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012


Μεσογαίας Νικόλαος: "Οι ξυπνημένες συνειδήσεις θα δημιουργήσουν νέα ιστορία. Αυτό μπορεί να γίνει. Αλλά θέλει επανάσταση. Και η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από την Εκκλησία''.

ΕΥΧΕΣ ΑΠΌ ΣΙΚΑΓΟ-ΑΝΤΑ


Ντμίτρι Τρένιν Carnegie Endowment for Peace (ΑΠΌ ΙΝΦΟΓΝΏΜΩΝ)

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ ΦΡΑΓΚΟΥ (από τα Επίκαιρα)

ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ στην εφημερίδα Die Zeit.

Χ.Γιανναράς

ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ, ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΟΝΑΧΌΣ


Ινφογνώμων Πολιτικά:

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗΝ ΜΗΝΥΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑΒΙΒΑΣE O ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΑΠΌ 10/10/2012

ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ Rothschilds: Το ξεκίνημα

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΕΝΕΝΤΙ- SEARCH AND FIND THE REASON OF KENNEDY ASSASSINATION

Χρήστος Δ. Μηνάγιας


ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΦΩΣ -ΙΩΑΝ. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Γιώργος Στάμκος

Julian Assange, άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη-

Β. ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ: Πως η χώρα, αφού διέγραψε μέρος του δημοσίου χρέους της, ακολουθώντας την πολιτική λιτότητας του ΔΝΤ και υιοθετώντας το δολάριο, χρεοκόπησε λίγα χρόνια αργότερα – χάνοντας την πρόσβαση στις αγορές, αλλά βρίσκοντας δάνεια από την Κίνα - X-Hellenica.gr

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΗ ΔΥΝΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ- Κ. Μαυρίδης: ''Αποδοχή μνημονίου προϋποθέτει 100% διασφάλιση του φυσικού αερίου χωρίς υποθήκευσή του''.

Μπροστά στη νέα εποχή
Η επιστήμη της οικονομίας πάσχει από αρκετές αδυναμίες, π.χ. κάποιος μπορεί να αναδεικνύει το υποδεέστερο σε κορυφαίο, ενώ το αντικειμενικά κορυφαίο υποβαθμίζεται και παραγνωρίζεται. Ανάλογα μάλιστα με το πολιτικό συμφέρον, το σπουδαίο μπορεί να καταντήσει παιγνίδι σκοπιμοτήτων, αντί να αναδειχθεί στο κριτήριο της κοινωνίας για αξιολόγηση θέσεων.
Χειρότερο δε είναι όταν ο διάλογος για την οικονομία «παραγνωρίζει» τα σπουδαία και επικεντρώνεται σε άλλα επουσιώδη σε μια συζήτηση περιβεβλημένη με επιστημονικό μανδύα. Πώς ασκεί και εφαρμόζει ευθυκρισία ένας απλός πολίτης για το μέγιστο και καθοριστικό θέμα ενώπιόν μας και όχι για άλλα υποδεέστερα;
Όλοι αναγνωρίζουν σήμερα την ιστορική σπουδαιότητα που δημιουργεί ο ενεργειακός πλούτος. Ακόμη και όσοι το 2004 «αλληθώριζαν», είτε καλόπιστα αγνοούσαν τη συνωμοσία, σήμερα αναγνωρίζουν πως διασώθηκε η ευκαιρία για την εποχή του φυσικού αερίου. Για όσους πεισματικά επιλέγουν τη σιωπή, αυτό είναι αρκούντως δηλωτικό. Ωστόσο, η δυνατότητα αξιοποίησης αυτής της ιστορικής ευκαιρίας δυνατόν να εξαρτάται από το περιεχόμενο του μνημονίου. Άλλωστε, το «Μνημόνιο Συναντίληψης» δεν είναι το καταληκτικό περιεχόμενο. Η οριστική δανειακή σύμβαση που θα δεσμεύσει την Κύπρο με τους δανειστές της και είναι η ουσία, δεν είναι ακόμη γνωστή.
Με εκτιμήσεις για την τραπεζική τρύπα στα €9-10 δισ., συν το δημοσιονομικό πρόβλημα και τα κεφάλαια αναχρηματοδότησης, το ποσοστό του δημόσιου χρέους εκτιμάται πολύ πέραν εκείνου που «σηκώνει» η οικονομία, π.χ. οι αριθμοί παρουσιάζουν το χρέος ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) πάνω από το 140%, πολύ υψηλότερο από το βιώσιμο/αποδεκτό όριο του 120% που θέτει το ΔΝΤ.
Υπάρχουν εκτιμήσεις και για πολύ χειρότερα σενάρια. Αν δε συνυπολογιστεί ότι τα πρώτα χρόνια θα προκύψει συρρίκνωση του ΑΕΠ, από μόνο του θα σπρώχνει τους δείκτες εκτός ορίων, φέρνοντας στο προσκήνιο πρόσθετα επαχθή μέτρα, π.χ. ιδιωτικοποιήσεις τ ή «κούρεμα». Άλλωστε, υπάρχει η δήλωση σε επίπεδο Eurogroup «ότι το κυπριακό Κοινοβούλιο, έχει περάσει μια πρώτη δέσμη μέτρων». Η τοποθέτηση εννοεί ότι ενδέχεται να απαιτηθούν και άλλες δέσμες μέτρων προτού εγκριθεί το κυπριακό μνημόνιο.
Στο περασμένο άρθρο επικεντρωθήκαμε στην εμπειρία χωρών με διάσωση του τραπεζικού συστήματος (με τις όποιες ανομοιότητες), για να αποφύγουμε τις αυθαιρεσίες και σκοπιμότητες που εύκολα παρεισφρέουν σε ιδεολογικές και θεωρητικές συζητήσεις που παρουσιάζονται συχνά με επιστημονικό μανδύα.
Με γνώμονα το μέλλον, το μάθημα για την Κύπρο είναι ένα. Για να έχει νόημα το όποιο μνημόνιο, πρέπει να διασφαλιστεί στην πράξη η ανάπτυξη μέσω του φυσικού αερίου το συντομότερο. Κάθε σενάριο με βάση ρεαλιστικούς αριθμούς των τελευταίων δεκαετιών καταλήγει στο συμπέρασμα μιας ανέφικτης και μάταιης θυσίας με σκοπό την ανάπτυξη που θα καταλήγει εν πολλοίς στην αποπληρωμή των δυσβάσταχτων τόκων. Η μοναδική παράμετρος που δεν περιλαμβάνεται στους αριθμούς του παρελθόντος και μπορεί να κάνει τη διαφορά, είναι το φυσικό αέριο. Χωρίς αυτό, η ανάπτυξη θα προκύψει στο απώτερο μέλλον… κάποια μέρα λόγω τυχαίων συγκυριών. Το ζητούμενο είναι να προκύψει το συντομότερο λόγω πολιτικής διαχείρισης.
Έχουμε ευκαιρία -μετά από αιώνες- για μια νέα εποχή έχοντας ως βάση την αξιοποίηση του φυσικού αερίου και του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου ευρύτερα. Εάν οι έως τώρα συνωμοσίες για υφαρπαγή του απέτυχαν, πόσο πιο συγκαλυμμένα πρέπει να επιχειρηθεί και παρουσιαστεί σήμερα;
Πάντως, το τελικό κείμενο της δανειακής σύμβασης θα είναι καθοριστικό κατά πόσο θα διατηρηθεί η προσδοκία για νέα εποχή. Φυσικά, εκεί δεν θα καταγράφεται πως λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, υπάρχει «ευκαιρία» να μας προσφερθεί ένα δήθεν ελκυστικό πακέτο με «λύση» στο Κυπριακό και ανάπτυξη μέσω του φυσικού αερίου ώστε να βγάλουμε μόνοι τα μάτια μας.
Αποδοχή μνημονίου προϋποθέτει 100% διασφάλιση του φυσικού αερίου χωρίς υποθήκευσή του. Θέσεις γύρω από αυτό έπρεπε να κυριαρχούν στις συζητήσεις.

*Ο Κώστας Μαυρίδης είναι διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής. mavrides@ucy.ac.cy

ΠΗΓΗ -Ο Φιλελεύθερος 22-12-2012

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΣ

"Η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, που ασπάζονται την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Εθνική Αξιοπρέπεια και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, οφείλει, ΟΦΕΙΛΕΙ να βρει την δύναμη να γεννήσει, όχι αύριο που θα είναι πολύ αργά αλλά σήμερα, την νέα πολιτική δύναμη που θα πραγματοποιήσει την νέα Μεταπολίτευση και την Ριζική Πολιτική Μεταρρύθμιση, που θα οδηγήσει σε ένα λαμπρό κεφάλαιο της  Ελληνικής Ιστορίας''.

Μελέτης Η. Μελετόπουλος

   Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου, γιά διάφορες δουλειές γύρισα όλη την Αθήνα. Πήγα Αμπελόκηπους, Αλεξάνδρας, Ομόνοια, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Κεραμεικό, Θησείο. Δεν είδα πολλούς μετανάστες, αλλά κυρίως Έλληνες, ένα απαθλιωμένο, κακοντυμένο, δυστυχισμένο πλήθος, που θύμιζε φωτογραφίες από την κατοχή. Παντού βρώμα, σκουπίδια, πλήθη αστέγων, ζητιάνοι, άνθρωποι που κοιμόντουσαν σε κιβώτια σε στοές ή τυλιγμένοι με κουβέρτες σε εισόδους πολυκατοικιών, αδέσποτα σκυλιά. Σκέτη φρίκη. Κατέβηκα πεζός την Ερμού, μέχρι την Ασωμάτων έβλεπα συνέχεια κλειστά ή άδεια μαγαζιά. Στον Κεραμεικό μικροπωλητές χωρίς πελάτες, εστιατόρια της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης τουριστικής εποχής περίμεναν μάταια πελατεία. Αυτή δεν ήταν η Αθήνα, ήταν μία τριτοκοσμική πόλη. Όταν γύρισα τα Βαλκάνια ανάμεσα σε δύο πολέμους, το 1997, οι πόλεις τους, αν και πάμπτωχες, δεν ήταν σε τέτοια κατάσταση.
    Ήταν μία εφιαλτική περιήγηση σε έναν κόσμο που δεν είχαμε προβλέψει. Με μία αυτοκτονία την ημέρα κατά μέσο όρο και προβλεπόμενη γιά το 2013 ανεργία πάνω από 30%, όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες στα σαλόνια της κυβερνώσας (ακόμα!) ολιγαρχίας: επικοινωνιακές στρατηγικές της τρικομματικής κυβέρνησης πάνω στο πτώμα της Ελληνικής κοινωνίας, εικονική πραγματικότητα με 250.000 μερίδες συσσιτίων ημερησίως, τεχνητή αισιοδοξία για την υποτιθέμενη δόση για την οποία υποθηκεύσαμε την γη μας και την θάλασσά μας και τα νησιά μας και τον ορυκτό πλούτο μας, ανακήρυξη του σημερινού πρωθυπουργού σε «καλύτερο ευρωπαίο πολιτικό» από γερμανική εφημερίδα για την κυβέρνησή του επί των ημερών της οποίας βιώνουμε χωρίς πόλεμο μια δεύτερη κατοχή.
   Δεύτερη κατοχή. Κάθε φορά που έρχονται οι Γερμανοί στην Ελλάδα φέρνουν μαζί τους πείνα και εξανδραποδισμό. Αυτό έγινε και στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό γίνεται και τώρα.
    Το τρίτο μνημόνιο, όμως, το μνημόνιο της νέας κατοχής, δεν το παρέδωσαν κουίσλινγκς πολιτικοί στον Γερμανό γκαουλάϊτερ. Ούτε υποδέχθηκαν τον κατακτητή στις πύλες των Αθηνών οι κυβερνήτες μας, όπως τον τραγικό Απρίλιο του 1941 στην λεωφόρο Κηφισίας, όπου ο φρούραρχος Καβράκος και ο δήμαρχος Πλυτάς παρέδωσαν την πρωτεύουσα στους κατακτητές. Άλλωστε, η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η κυβέρνηση των δοσιλόγων, σχηματίστηκε από μάχιμους μεράρχους του Αλβανικού Έπους, οι υπουργοί της ήταν καταξιωμένες προσωπικότητες ή και ήρωες όπως ο Κατσιμήτρος. Είχαν την πρόθεση να λειτουργήσουν σαν ενδιάμεσο σώμα απορρόφησης των κραδασμών και προστασίας του κατακτημένου λαού από την ωμή βία του κατακτητή  και στην πραγματικότητα, αν και κατοχική κυβέρνηση, λειτούργησαν πυροσβεστικά και προστατευτικά για τον υπόδουλο λαό. Δεν καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα, δεν πλούτισαν, δεν συμπεριελήφθησαν σε λίστες τραπεζών του εξωτερικού. Και στο τέλος οι άνθρωποι αυτοί αγόγγυστα υπέστησαν τις βαρειές συνέπειες των πράξεών τους ως αποστάτες του έθνους τους, αναλαμβάνοντας με ανδρισμό  τις συνέπειες της αποστασίας τους.
    Σήμερα βιώνουμε χωρίς πόλεμο μία νέα κατοχή. Εδώ τηρήθηκαν οι τύποι: ψήφισε το Εθνικό Κοινοβούλιο, και το άλλοτε κραταιό ιδρυτικό κεντροδεξιό κόμμα της Μεταπολίτευσης, και το κεντροαριστερό κόμμα του λαϊκισμού και των παροχών, και το αριστεροδέξιο κόμμα των προοδευτικών μαρξιστών αστών. Επήλθε νομοτύπως η λεηλασία της ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού λαού, η χρεωκοπία των επιχειρήσεων, οι απολύσεις εκατομμυρίων εργαζομένων, η συντριβή των μισθών και των συντάξεων, η αποδόμηση της μεσαίας τάξης και ο υποβιβασμός της σε τάξη νεόπτωχων, η μαζική εκπτώχευση όλου του πληθυσμού, οι αναζητήσεις στα σκουπίδια, τα συσσίτια. Υπερψηφίστηκε και έγινε νόμος του κράτους  η εσαεί ενυποθήκευση του συνόλου της εθνικής περιουσίας. Εξανδραποδίστηκε με προεδρικά διατάγματα η ιδιοκτησία του Ελληνικού κράτους και η αξιοπρέπεια του Ελληνικού Λαού.
    Η μουντή, θολή εικόνα της Κατοχής αναδύεται σαν φάντασμα πάνω από το χρεωκοπημένο έθνος. Κακοντυμένες γυναίκες, υποσιτιζόμενα παιδιά, ρακοσυλλέκτες, πείνα, συσσίτια, εισροή καυσόξυλων και αιθαλομίχλη στην πόλη λόγω αδυναμίας προμήθειας πετρελαίου, απόγνωση, φυγή των ανθρώπων σε άλλες πόλεις ή σε άλλες χώρες. Και οι απαραίτητοι τεύτονες επικυρίαρχοι, που αυτήν την φορά δεν φοράνε μελανόχρωμες στρατιωτικές στολές με φανταχτερά διακριτικά, αλλά την κοστουμαρισμένη όψη του μειλίχιου τεχνοκράτη.   
    Και από την άλλη πλευρά της «τράπεζας των διαπραγματεύσεων», από το εγχώριο σκηνικό, τα κατάλοιπα της φαυλοκρατίας, ό,τι απέμεινε μετά από διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις που έστειλαν στον βόθρο της ιστορίας τζάκια και δυναστείες. Που υποδύονται τους «υπεύθυνους κυβερνήτες» της χώρας. Και που κουνάνε το χέρι στον δυστυχισμένο λαό κάθε φορά που αυτός υψώνει φωνή διαμαρτυρίας, υπενθυμίζοντας ότι αυτός τους εξέλεγε επί δεκαετίες, αναγορεύοντάς τον σε ομοτράπεζο και τροφοδοτώντας αισθήματα συλλογικής ενοχής, που καταστέλλουν την αντίσταση. Με την βοήθεια και των απαραίτητων χημικών.
    Κουίσλινγκς. Κουίσλινγκς, όμως, που δεν έχουν να αντιτάξουν στον κατακτητή ούτε κάν την αξιοπρέπεια της έντιμης ήττας ή της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Κουίσλινγς που  δεν πολέμησαν για την πατρίδα τους πριν υψώσουν λευκή σημαία και την παραδώσουν στον εισβολέα, αλλά την είχαν ήδη οι ίδιοι κακοδιοικήσει, κατακλέψει, αποδομήσει κοινωνικά, εξευτελίσει  ηθικά, αποσυνθέσει πνευματικά, χρεωκοπήσει οικονομικά, μεταβάλει σε έρημο όπου ήταν πιά εύκολο να προσπελάσει ο κατακτητής. Κουίσλινγκς που βλέπουν στον εισβολέα την τελευταία ελπίδα τους να διασώσουν τα ανήθικα ολιγαρχικά τους προνόμια, όπως οι μαυραγορίτες της κατοχής, την ώρα της τιτανομαχίας του Ελ Αλαμέϊν, κραύγαζαν «βάστα Ρόμελ», δηλαδή να νικήσουν οι Ναζί, να μείνει η πατρίδα τους σκλαβωμένη ώστε να συνεχίσουν αυτοί την ανελέητη λεηλασία της περιουσίας του Ελληνικού λαού.
     Στο στημένο παιχνίδι της Μεταπολίτευσης, που βαίνει προς το ιστορικό του τέλος, οι άγνωστοι ήταν γνωστοί και οι εχθροί ήταν φίλοι και συνέταιροι. Στους φαύλους διαγωνισμούς του Δημοσίου η Κυβέρνηση μοίραζε στους φίλους της το 75% των θέσεων και η Αντιπολίτευση έπαιρνε πάντοτε το 25% . Πίσω από τον Καραγκιόζη, τον Βεζύρη, το Κολλητήρι και τον Μπαρμπαγιώργο, είναι ο ίδιος Καραγκιοζοπαίκτης. Έτσι, την καταγγελία του Μνημονίου ανέλαβαν εργολαβικά τινές εκ των δευτεραγωνιστών του καταρρεύσαντος δικομματισμού και ηγετίσκοι ελασσόνων σχηματισμών. Το σύστημα κατασκεύασε (και χρηματοδότησε, βάσει των τελευταίων αποκαλύψεων) μόνο του τους «εχθρούς» του, ώστε η διαμάχη να παραμείνει εντός των οικογενειακών ορίων. Έτσι, ως «απάντηση» στην κατάρρευση εμφανίστηκαν πρόσωπα και ομάδες που ήταν σάρκα από την σάρκα της φαυλοκρατίας, ομοτράπεζοι των υπευθύνων της εθνικής χρεωκοπίας, δούλοι και κόλακες της διεφθαρμένης μεταπολιτευτικής εξουσίας, άρα ελεγχόμενοι εν τέλει και ακίνδυνοι για την ουσία του συστήματος.
    Καθώς λοιπόν το κύριο σώμα του πολιτικού συστήματος καταρρέει, τώρα αναδύονται τα βίαια άκρα, ως τελευταία εφεδρεία του. Ως γνωστόν, παντού και πάντοτε, η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο της καταρρέουσας εξουσίας. Η χώρα αντιμετωπίζει τώρα, εκτός από την χρεωκοπία της, και τον κίνδυνο να οδηγηθεί μέσα από τυπικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες σε ολοκληρωτικό καθεστώς της άκρας δεξιάς ή της άκρας αριστεράς. Ένα καθεστώς τύπου Τσάβες, σε πρώτη  φάση, είναι πλέον άμεσα ορατό. Σε δεύτερη φάση, τίποτα δεν αποκλείεται.
    Η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, που ασπάζονται την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Εθνική Αξιοπρέπεια και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, οφείλει, ΟΦΕΙΛΕΙ να βρει την δύναμη να γεννήσει, όχι αύριο που θα είναι πολύ αργά αλλά σήμερα, την νέα πολιτική δύναμη που θα πραγματοποιήσει την νέα Μεταπολίτευση και την Ριζική Πολιτική Μεταρρύθμιση, που θα οδηγήσει σε ένα λαμπρό κεφάλαιο της  Ελληνικής Ιστορίας.

Σάββα Καλεντερίδη- Το ελληνικό «βαθύ» κράτος και τα "διάφορα γιουσουφάκια"

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΑΜΟΡΓΟΣ

Μάνος Χατζιδάκις - Γκάτσος  (Δανεισμένο): Αυτός ο μαύρος τόπος θα πρασινίσει κάποτε. Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια Θα τα φορτώσει θυμωνιές από κριθάρι κα...

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Παιδαγωγικό Ινστιτούτο

Νίκος Λυγερός - DNA 26-01-2012 Απεχθές χρέος, Λαθρομετανάστες

Ευσταθιάδης Στάθης

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ- Συζήτηση μεταξύ των συντελεστών και φίλων του ιστολογίου

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Γεώργιος Ε. Σέκερης- ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ


ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης

Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου 2012

Οι διαχειριζόμενοι την εξουσία επιχειρούν να παρουσιάσουν την αποδέσμευση της “δόσης” ως αρχή του τέλους της εθνικής μας κρίσης.
Πρόκειται για απόπειρα αποπροσανατολισμού ενός λαού. Ποια η αλήθεια;
Σύμφωνα και με τις προβλέψεις των περισσότερων σοβαρών αναλυτών εντός και εκτός συνόρων, οι Ευρωπαίοι εταίροι και η ηγεσία του ΔΝΤ, αντιλαμβανόμενοι τους οικονομικούς και κυρίως τους γεωπολιτικούς κινδύνους για ολόκληρη τη Δύση από μια άτακτη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, συναίνεσαν να δοθεί στην ελληνική οικονομία χρηματοπιστωτική ένεση αποτρέπουσα την άμεση κατάρρευσή της.
Ωστόσο, από μόνη της, η τονωτική αυτή παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα απλώς μας επιτρέπει να συνεχίσουμε για ένα διάστημα να φυτοζωούμε. Διότι, όπως όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί η ελληνική κοινή γνώμη, η οικονομική μας δοκιμασία είναι απότοκος μιας γενικότερης εθνικής παρακμής - και συνεπώς τα αίτιά της πρέπει πρωτίστως να αναζητηθούν στο εσωτερικό της χώρας.
Με το πολιτικό της προσωπικό να φέρει την πρωταρχική ευθύνη για το σημερινό κατάντημα - και ως εκ τούτου να στερείται της απαραίτητης για μια αποτελεσματική διακυβέρνηση αξιοπιστίας έναντι των πολιτών. Ενώ, επί πλέον, είναι αδιόρθωτα εμποτισμένο με τη νοσηρή νοοτροπία των κομματικών εκτροφείων που το εξέθρεψαν.

Η ανόρθωση, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και των λοιπών καίριων και από καιρό χειμαζόμενων τομέων της εθνικής μας ζωής - πρωτίστως εκείνων της παιδείας, της υγείας, της εσωτερικής ασφάλειας, της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής - θα είναι ανέφικτη όσο το κράτος παραμένει φέουδο των κομματανθρώπων που επί δεκαετίες το λυμαίνονται.
Και συνεπώς κορυφαία προτεραιότητα των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων πρέπει να είναι η συγκρότηση από άφθαρτες πολιτικές δυνάμεις ενός ισχυρού, πατριωτικού ανορθωτικού μετώπου, ικανού να ανατρέψει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Και συνακόλουθα:
Να πατάξει τη διαφθορά και να μεριμνήσει για την παραδειγματική τιμωρία των παντοιοτρόπως καλυπτόμενων από τους νυν κρατούντες επίορκων κρατικών λειτουργών.
Να ανασυντάξει την πολιτεία επί τη βάσει της διάκρισης των εξουσιών και της αυστηρής εφαρμογής των νόμων.
Και να χαράξει μια ολοκληρωμένη στρατηγική, διεπόμενη από τη ρεαλιστική στάθμιση και τη στιβαρή στήριξη των ελληνικών εθνικών συμφερόντων - και άρα ξένη προς τα μνημονιακά, ευρωπαϊκά, ατλαντικά, ή άλλα αποπροσανατολιστικά ψευδοδιλήμματα, με τα οποία οι νεμόμενοι ή εποφθαλμιώντες αυτή τη στιγμή την εξουσία αποπειρώνται να μας παγιδεύσουν.
Έως ότου συντελεσθεί η ειρηνική αυτή επανάσταση, η παρούσα παρακμιακή φάση της ελληνικής ιστορίας νομοτελειακά θα παρατείνεται.

Πηγή 

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Ν. Κοτζιάς:

Ινφογνώμων Πολιτικά:

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο η Δἰκη για τα θύματα του ναζισμού και τις αποζημιώσεις

Ενσωματωμένη εικόνα 1

ΣΠΙΘΑ- ΨΗΦΙΣΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

EUROPAS SHANDE Günter Grass - Η ΣΩΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΚΥΝΤΕΡ ΓΚΡΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ- ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!

Ευχαριστίες στον φἰλο Ν.Κ. για την διαβίβαση.

Έχω μάτια και βλέπω:

Ινφογνώμων Πολιτικά:

Arthas destiny - Loreena McKennitt

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ

Κώστας Τσιαντής-

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ The Money Masters Part 18

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ The Money Masters Part 17

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Μίκης Θεοδωράκης- Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας


Όπως είπε πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης:

«Το μόνο που χρειάζεται είναι να επιλέξουμε μια νέα κυβέρνηση από ανθρώπους που να διαθέτουν τρεις βασικές ιδιότητες: Ανεξαρτησία, Εντιμότητα, Ικανότητα. 

Αυτή η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας οφείλει να προχωρήσει αμέσως σε μια σειρά ενέργειες, όπως:

  1. Να δηλώσει την πίστη της στο ισχύον Σύνταγμα έως ότου ολοκληρωθεί η σύνταξη και ψήφιση από τον ελληνικό λαό του νέου Συντάγματος.
  2. Να δηλώσει ότι η χώρα μας παραμένει στην Ευρώπη, στο Ευρώ και στο ΝΑΤΟ.
  3. Να πάψει να ζητά δάνεια και σε σχέση με το Δημόσιο Χρέος και τους τόκους ζητά από τους πιστωτές ένα χρονικό διάστημα δύο ετών, κατά το οποίο θα εξετάσει τη νομική του εγκυρότητα σύμφωνα με το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο.
  4. Να υποβάλει Νόμο στη Βουλή, ο οποίος θα προβλέπει α) ακύρωση των Μνημονίων και β) την παραπομπή σε Ειδικό Δικαστήριο όλων των ενόχων για τον διασυρμό και την καταστροφή της χώρας.
  5. Να υποβάλει Νόμο στη Βουλή με τον οποίο η Ελλάδα α) ανακηρύσσει την δική της ΑΟΖ, β) προχωρεί σε διεθνή διαγωνισμό για την άμεση εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, γ) θέτει ως όρο για την σύναψη των σχετικών κοινοπραξιών την προκαταβολή του 10% από τα προβλεπόμενα κέρδη των συνεταίρων και δ) σε ό,τι αφορά τον υπόλοιπο πλούτο της χώρα όπως λ.χ. μεταλλεύματα, ενέργεια, υποδομές, θα προτείνει επίσης διεθνή διαγωνισμό για την άμεση εκμετάλλευσή τους με την ίδρυση ειδικών κοινοπραξιών.
  6. Να εκδόσει Κρατικο Ομολόγο με εγγύηση τον άμεσα εκμεταλλεύσιμο εθνικό μας πλούτο (κοιτάσματα Κρήτης) -πρόταση Εμφιετζόγλου.
  7. Με την είσπραξη των πρώτων εσόδων, να προσπαθήσει να αποκαταστήσει τις οικονομικές αδικίες ξεκινώντας από τα πιο αδύνατα στρώματα.
  8. Η Υγεία και η Παιδεία θα είναι οι δύο τομείς που θα πρέπει να βοηθηθούν με όλα τα οικονομικά μέσα που θα βρεθούν.»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ 9 ΔΕΚ. 2012


Οι Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ σας προσκαλούν

στην παρουσίαση του βιβλίου

«Αρχαία Μακεδονία: Εθνολογία, Αρχαιολογία, Ιστορία»

του Δημητρίου Ε. Ευαγγελίδη,

που θα γίνει στις 9 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 18:30

στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου

(Βασ. Σοφίας και Ριζάρη 2).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι κατωτέρω:

Στέφανος Μίλλερ, Αρχαιολόγος,

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων,

Δημήτρης Ευαγγελίδης, Συγγραφέας.

Στο πλαίσιο της παρουσίασης, θα γίνει απονομή

τιμητικής πλακέτας στον αρχαιολόγο κ. Στέφανο Μίλλερ.

Την εκδήλωση θα συντονίσει ο εκδότης Σάββας Καλεντερίδης.

Πληροφορίες:Βιβλιοπωλείο-Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα

τηλ. 210 3316036, φαξ 210 3250421

Σάββα Καλεντερίδη-

ΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Η ΑΓΚΥΡΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ. ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ  ΥΠΕΞ?

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Νίκος Καραβαζάκης

Ινφογνώμων Πολιτικά:...

Σενέρ Λεβἐντ-Μην Κλαις, Σύντροφε Χριστόφια

Mindwalk 9/9

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Ηέλτιος

Γιώργος Καραμπελιάς- Η αποστασία των διανοουμένων


Σελ. 318 Έτος Έκδοσης: 2012
 Στα πρώτα χρόνια της σαρωτικής κρίσης, που άρχισε το 2009, μπροστά στην πανθομολογούμενη ανικανότητα και διαφθορά των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, ο ελληνικός λαός αναζήτησε προς στιγμήν, τη σωτηρία στη λεγόμενη «πνευματική ηγεσία». Και βρέθηκε μπροστά στην «προδοσία των διανοουμένων», την πλήρη εξάντληση των πνευματικών ρευμάτων που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτή η «αποστασία», αυτή η κυριολεκτική «φυγή» από το σώμα και το πεπρωμένο του ελληνισμού, είναι το αντικείμενο του βιβλίου…
αν η σύνθεση αποτελεί ένα καθολικό, πλανητικό, ζητούμενο, για τους  Έλληνες συνιστά μια κυριολεκτικά υπαρξιακή συνθήκη. Ζώντας στα σύνορα των κόσμων, στη συμβολή τριών ηπείρων, προσπαθώντας να γεφυρώσουμε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, διαμορφώσαμε έναν πολιτισμό των συνόρων. Η διαλεκτική αποτελεί όρο της επιβίωσής μας: Όποτε επιτυγχάνουμε την αλληλοπεριχώρηση διάσπαρτων και κάποτε αντιφατικών στοιχείων, τότε έχουμε τη δυνατότητα μιας υψηλής παραγωγής πολιτισμού, ιδεών, πολιτικού αποτελέσματος. Αντίθετα, σε όλες εκείνες τις στιγμές που τα membra disjecta του ελληνισμού δεν κατορθώνουν να συντονιστούν, τότε κυριαρχεί η παρακμή, η ένδεια των ιδεών, ο καημός της ρωμιοσύνης· τότε το ανολοκλήρωτο και το μισερό περνάει στο προσκήνιο.
…Επειδή, η γεωγραφία μας δεν άλλαξε, επειδή η παράδοσή μας εξακολουθεί να παραμένει εν μέρει  ενεργή, επειδή συνεχίζουμε να είμαστε το σταυροδρόμι που οδηγεί από την Ανατολή στη Δύση και από το Βορρά στο Νότο, μπορούμε να αποτελέσουμε και πάλι μια μεγάλη γέφυρα πολιτισμών και επομένως ένα χώρο αυτόνομης πνευματικής παραγωγής. Προϋπόθεση είναι να αναλάβουμε την πνευματική μας κληρονομιά στο σύνολό της, από την αρχαιότητα, στη βυζαντινή περίοδο, μέχρι τα νεότερα χρόνια της αντίστασης και της δημιουργίας του νεότερου πολιτισμού μας. Αυτός είναι ο πρώτος όρος. Ο δεύτερος είναι να αντικρύσουμε τον υπόλοιπο κόσμο, τη Δύση και την Ανατολή, το Βορρά και το Νότο, κατάματα, χωρίς αισθήματα μειονεξίας και υποταγής, αφού ως βάση του εκσυγχρονισμού μας θα έχουμε αναλάβει την παράδοσή μας ως σύνολο.
Το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο. Η μοναδική διέξοδος θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό «DNA» μας, έναν ατόφιο οργανισμό.
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ

ΕΝΘΕΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ 14 Δεκεμβρίου 2012 (7.00μμ, Σίνα 2-4 &Πανεπιστημίου)

Τα πάντα δεν είναι ερμηνείες. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/01/2008

Τα πάντα δεν είναι ερμηνείες. Υπάρχουν, όντως, αλήθειες

Μια σύντομη θεώρηση του έργου του φιλοσόφου Αλέν Μπαντιού

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΕΡΓΕΤΗ

Ο Αλέν Μπαντιού δεν είναι μόνο μια κορυφαία φυσιογνωμία της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης. Πολύπλευρη προσωπικότητα, έχει συνδέσει το όνομά του με το στοχασμό πάνω στη φύση των μαθηματικών, τον ανατρεπτικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής ανάλυσης και της στρατευμένης πολιτικής δράσης, ενώ παράλληλα έχει συγγράψει θεατρικά έργα και μυθιστορήματα.


Η φιλοσοφική συνιστώσα του έργου του αποτελεί περίοπτο αντικείμενο μελέτης και συνεδριακών εκδηλώσεων στα πανεπιστήμια της Β. Αμερικής, αφού είχε καταγραφεί στη Γηραιά Ήπειρο ως μείζων φιλοσοφική επανάσταση ήδη από τη δεκαετία του '90. Οι πολιτικές του θέσεις έχουν επιβληθεί με την πρωτοτυπία τους ως σημείο αναφοράς των σύγχρονων μαρξιστικών αναζητήσεων και των πολιτικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, που αποδείχθηκαν ευαίσθητοι δέκτες τους. Το άστρο αυτής της φωτεινής σκέψης, που διακρίνεται για τη βαθιά προσήλωσή της στον ορθολογισμό, άρχισε να μεσουρανεί με την έκδοση ενός βιβλίου, που δικαίως θεωρήθηκε σταθμός στην ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας.

Στο επιβλητικό και κλασικό πλέον έργο του «Είναι και Συμβάν» 1, που κυκλοφόρησε το 1988, ο Μπαντιού επαναπροσεγγίζει από μια ανέκδοτη οπτική γωνία το ιδρυτικό ερώτημα της φιλοσοφίας, όπως αυτό διατυπώθηκε στις απαρχές του από την αρχαιοελληνική σκέψη ως ερώτημα του Είναι. Θα πρέπει να ανατρέξουμε ώς το μνημειώδες «Είναι και Χρόνος» του Χάιντεγκερ για να συναντήσουμε μια τόσο ριζοσπαστική και πολύπλευρη ανάπλαση του συνολικού τοπίου της φιλοσοφίας. Η βασική του θέση αποσπά από τη φιλοσοφία το αντικείμενο γύρω από το οποίο αυτή οικοδομήθηκε ως μεταφυσική και αναγορεύει σε θεματοφύλακα του οντολογικού ερωτήματος τα μαθηματικά. Με αυτόν τον τρόπο απελευθερώνει τη φιλοσοφία από την κλασική μεταφυσική και την ατέρμονη αποδόμησή της, ενώ παράλληλα οροθετεί εκ νέου το πεδίο της πλαισιώνοντάς το από τέσσερις συνθήκες.

Ο Μπαντιού αποδεικνύει ότι η φιλοσοφία αδυνατεί να στοιχειοθετηθεί ως αυτόνομη δραστηριότητα. Περιβάλλεται από τέσσερα ετερογενή πεδία που λειτουργούν ως διαπλαστικοί όροι της δραστηριότητάς της: την επιστήμη, την τέχνη, τον έρωτα και την πολιτική. Η ίδια η φιλοσοφία δεν παράγει αλήθειες. Τις εισάγει από εκεί όπου πρωτογενώς παράγονται. Για την ακρίβεια, η φιλοσοφία εντοπίζει και ταυτοποιεί τις αλήθειες που παράγονται στα τέσσερα προσκείμενα πεδία της, στεγάζει την πολλαπλότητά τους και χαρτογραφεί το ιστορικό καθεστώς της συνύπαρξής τους.

Είναι ένας λόγος που διατυπώνει και διαφυλάσσει την αρχή ότι «υπάρχουν» όντως αλήθειες. Γίνεται αντιληπτό ότι η προβληματική του Μπαντιού κινείται αντίρροπα προς το παλιρροϊκό κύμα της μετανεοτερικότητας, όπου συγχωνεύονται σ' ένα αδιαφοροποίητο μάγμα ο πολιτισμικός σχετικισμός, ο ιστορικισμός, ο σκεπτικισμός και η αγγλοσαξονική σοφιστική των γλωσσικών παιγνίων. Διόλου τυχαία, λοιπόν, η έκδοση του εν λόγω βιβλίου καταγράφηκε, από μαθητές και αντιπάλους, ως γεωλογική ρήξη με το πορώδες υπέδαφος της μετανεοτερικής σκέψης. Τα
πάντα δεν είναι απόψεις, ερμηνείες επί ερμηνειών και σχόλια επί σχολίων. Ειδικότερα, υπάρχουν όντως αλήθειες και ως τέτοιες αντιστέκονται στον ερμηνευτικό συρρικνωτισμό.

Για τον Μπαντιού εκτός από αλήθειες υπάρχουν και συμβάντα. Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε έχει καθιερωθεί ως ο κατ' εξοχήν στοχαστής του συμβάντος. Έχοντας προτείνει την πιο λεπτά επεξεργασμένη άρθρωση αυτής της έννοιας, την αντιδιαστέλλει με ριζικό τρόπο από την εμπειρική διάσταση του γεγονότος.
Το γεγονός είναι άμεσα πιστοποιήσιμο. Η αναγνώρισή του δεν αποτελεί εστία θεωρητικών και πολιτικών αντιδικιών. Εμφανίζεται ως οικείο στοιχείο της εμπεδωμένης πραγματικότητας. Το συμβάν, αντίθετα, εμφανίζεται σε σημεία ρήξης της πραγματικότητας ή των παγιωμένων απόψεων, όπως μας υπενθυμίζουν χαρακτηριστικά κοινωνικές και επιστημονικές επαναστάσεις. Το καθεστώς συμβάντος ενός ιστορικού επεισοδίου, μιας επιστημονικής θεωρίας, μιας ερωτικής συνάντησης ή ενός καλλιτεχνικού κινήματος δεν είναι αυτονόητο. Απαιτούνται πρωτότυπα κριτήρια για την ταυτοποίησή του. Η πιστοποίησή του συνάπτεται με μορφές «πολιτικής» παρέμβασης και ονοματοδοσίας της ιδιαιτερότητάς του. Για τον Μπαντιού η αυθεντική πολιτική θεμελιώνεται στη ρηξιγενή εισβολή του συμβάντος πάνω στην ιστορική σκηνή και στην πιστή, διαχρονική κατάφασή του από ένα υποκείμενο που διαμορφώνεται μέσα στη σφαίρα των συνεπειών του.

1. Μια περιεκτική σκιαγράφηση της προβληματικής του περιέχεται σε ένα βιβλίο που αποτελεί τομή στην εξέλιξη της πολιτικής σκέψης του και το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, επί τη ευκαιρία της άφιξής του στην Ελλάδα, με τίτλο «Η πολιτική και η λογική του συμβάντος», σε μετάφραση Τ. Μπέτζελου και Δ. Βεργέτη, και ένα επίμετρο του Δ. Βεργέτη.

* Ο Δ. Βεργέτης είναι ψυχαναλυτής και διευθυντής του περιοδικού «αληthεια».

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Π. ΚΑΜΜΕΝΟΣ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Χρήστος Γιανναράς -"Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί''

Posted: 02 Dec 2012 01:27 PM PST
Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια (1974 – 2012) η καπηλεία της λέξης «δημοκρατία» στη γενέτειρά της έχει κενώσει την έννοια από κάθε πραγματικό περιεχόμενο. Tο σημαίνον παραπέμπει σε όποιο σημαινόμενο επιλέξει αυθαίρετα ο οποιοσδήποτε, η «δημοκρατία» είναι λέξη-κρεμάστρα για να κρεμάει ο καθένας το ρούχο της προτίμησής του.
Aποκατάσταση «δημοκρατίας» αποκαλούσε η σοσιαλεπώνυμη φενάκη την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985, που επέβαλε στη χώρα καθεστώς απόλυτης μοναρχίας, πρωθυπουργικής, ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Στο όνομα της «δημοκρατίας» οι συνδικαλιστές των προνομιούχων «ρετιρέ» του Δημοσίου (τα Eς-Eς των κομμάτων) θέτουν κάθε τόσο σε ομηρία το κοινωνικό σώμα, για να πετύχουν με γκανγκστερικούς εκβιασμούς τις αναρίθμητες περιπτωτικές προνομίες, που η τρόικα σήμερα δεν κατορθώνει ούτε την καταλογογράφησή τους.
«Δημοκρατία» ονομάζει και η ενεστώσα κυβέρνηση (κατ’ ευφημισμόν «συνεργασίας») τη διεκπεραίωση εντολών των δανειστών μας – την πρόσφατη λ. χ. κατάθεση στη Bουλή πολυνομοσχεδίου, εκατοντάδων σελίδων, που οι εκβιαστικά συμπολιτευόμενοι βουλευτές όφειλαν να το υπερψηφίσουν, σε ελάχιστο χρόνο από την κοινοποίησή του, ως ένα και μοναδικό άρθρο! Nα εκλάβουν την πληθώρα των επιβαλλόμενων μέτρων σαν μία και ασύνθετη διάταξη, να θεωρήσουν ότι γνωρίζουν τι ψηφίζουν, ενώ η στενότητα του χρόνου το απέκλειε. Nα απεμπολήσουν την προσωπική ευθύνη εκλεγμένου εκπροσώπου των πολιτών, για να πειθαρχήσουν στο άνωθεν πρόσταγμα. Nα ακυρώσουν τη συνείδησή τους, να ευνουχίσουν τη νοημοσύνη τους, να εξευτελίσουν την αξιοπρέπειά τους για να λειτουργήσουν ως πιόνια ή λακέδες. Aυτό σήμερα το λέμε «δημοκρατία».
Σίγουρα, κυβέρνηση και βουλευτές βρίσκονταν όμηροι παρατεινόμενου και συνεχώς επιτεινόμενου εκβιασμού –κυριολεκτικά με το πιστόλι στον κρόταφο. Aν, για να περισώσουν την ατομική τους ακεραιότητα, δεν υπέγραφαν τα όσα απάνθρωπα και σαδιστικά επιτάσσει το πολυνομοσχέδιο, η χώρα, σε ελάχιστες μέρες, θα βρισκόταν χωρίς καύσιμα, χωρίς φάρμακα, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων χωρίς τροφή. Tα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα της Eσπερίας έθνη» έχουν αποδείξει ότι δεν διστάζουν να μακελέψουν ολόκληρους λαούς για να τους «σώσουν» στανικά από τους ηγέτες τους (πρβλ. Σερβία του Mιλόσεβιτς). Θα θυσίαζαν λοιπόν το άτεγκτο δανειοδοτικό τους σπεκουλάρισμα (έστω και μόνο της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας το παιχνίδι με τα ελληνικά ομόλογα) για να μην υπάρξουν κάποιες χιλιάδες νεκροί από παγωνιά, ασιτία ή απελπισμό κουτοπόνηροι «Γραικοί» του βαλκανικού νότου;
Tέτοιοι παραλληλισμοί χλευάζονται, βέβαια, από τους «οργανικούς διανοουμένους», αποκλειστικούς εν Eλλάδι αντιπροσώπους (μεταπράτες) «προοδευτικών» αντιλήψεων, οποιαδήποτε κι αν πρακτορεύουν εκδοχή του εθνομηδενισμού. Aλλά ο χλευασμός είναι μάλλον ανίκανος να διασκεδάσει την πραγματικότητα της εκβιαστικής απειλής. Kαι το ρεαλιστικό ερώτημα είναι: Πώς θα μπορούσε να περισωθεί πραγματικότητα δημοκρατίας (όχι φιοριτούρες) στη σημερινή Eλλάδα, τη χρεοκοπημένη, διεθνώς εξευτελισμένη και με χαμένη την εθνική της κυριαρχία; Mήπως και μόνο το ερώτημα «ρίχνει νερό στον μύλο» της δημοκοπικής ανευθυνότητας του ΣYPIZA;
H απάντηση κρίνεται μάλλον από το «αισθητήριο» πολιτικού ρεαλισμού που έχει ο καθένας μας διαμορφώσει. Για το «αισθητήριο» λ. χ. του κ. Σαμαρά, η ειλικρίνεια, ως πρακτική για την άσκηση πολιτικής, πρέπει να είναι όχι απλώς ρομαντική ουτοπία, αλλά κάτι εντελώς αδιανόητο. Aδιανόητο να συνάξει τους βουλευτές του και, μπροστά σε κάμερες πανελλλήνιας δημοσιότητας, να τους πει: «Nαι, μας εκβιάζουν ωμά, είμαστε όμηροι των δανειστών μας. Δεν έχουμε την κοινωνική στήριξη για να ξαναπούμε ένα “όχι” σαν του Mεταξά ή το “είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε” του Πλαστήρα. Eχουμε εκλεγεί αντιπρόσωποι και διαχειριστές της μοίρας ενός λαού που δεν έχει άλλο «νόημα» ζωής, άλλη χαρά ζωής, από την κατανάλωση. Yπηρετήσαμε αυτή την προτεραιότητα με δανεισμό εξωφρενικό, για να κολακέψουμε τον λαό, να αποσπάσουμε την ψήφο του. Kαι τώρα πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Mας ζητάνε τελεσιγραφικά να υπερψηφίσουμε στέρηση και μιζέρια για τον λαό μας, την επιτρόπευση και ιστορική περιθωριοποίηση, τον εκπατρισμό των παιδιών μας, για τα επόμενα είκοσι ή και τριάντα χρόνια. Mετρήστε τις συνέπειες και ψηφίστε, συνειδητά, ναι ή όχι στο δίλημμα: άμεσο χάος ή μακρόσυρτη συμφορά;».
Bέβαια, μια τέτοια ειλικρίνεια συνιστά ρεαλισμό δημοκρατίας μόνο αν συνοδεύεται από έμπρακτα πειστήρια, ψηλαφητές προσβάσεις στη συνέπεια του ειλικρινούς λόγου. O κ. Σαμαράς θα μπορούσε να πείσει τους βουλευτές του και τον λαό σε μια συνέγερση δημιουργικής αντίστασης στη χρεοκοπία και στον πανικό, αν παράλληλα είχε τα δεδομένα να διαβεβαιώσει ότι: «Eχουν ξεκινήσει οι δικαστικές διαδικασίες για τη δήμευση της περιουσίας όλων των πολιτικών παραγόντων που ενέργησαν ή συναίνεσαν (με αποδεδειγμένο δόλο ψηφοθηρίας) στον εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας. Eχει ξεκινήσει ο επανέλεγχος του κόστους όλων των μεγάλων δημόσιων έργων της τελευταίας εικοσαετίας (της κραιπάλης των Oλυμπιακών μη εξαιρουμένης). Aπολύσαμε όλους όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο την τελευταία δεκαετία χωρίς εξετάσεις AΣEΠ, δηλαδή με κομματικό ρουσφέτι. Περιλάβαμε στο ενιαίο μισθολόγιο των δημόσιων λειτουργών κάθε κρατικό αξιωματούχο, νόμιμα διορισμένο ή από τον λαό εκλεγόμενο. K. λπ. κ. λπ.
Oσο μια τέτοια ειλικρίνεια, τεκμηριωμένη με συνέπεια έμπρακτη, μας μοιάζει ουτοπία και παραμυθένιος ρομαντισμός, όσο τέτοια αιτήματα προκαλούν τα συγκαταβατικά μας χαμόγελα για το ανέφικτο, ανάκαμψη δεν θα γνωρίσει η χώρα – το βεβαιώνει η απλή, πολύ απλή λογική. Tο πιο απελπιστικό σύμπτωμα της συντελεσμένης καταστροφής είναι η διευρυμένη πεποίθηση ότι η διαφθορά, η εγωκεντρική κτηνωδία, η βαρβαρότητα της απληστίας, ο διωγμός της ποιότητας, αποτελούν χαρακτηρολογικά ιδιώματα του Eλληνα, όχι προϊόντα μεθοδικού «κοινωνικού μετασχηματισμου» επιτελικά οργανωμένου από την κομματοκρατία.
Σίγουρα, τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια διαστροφικής σχολικής εκπαίδευσης, μεθοδευμένης αγλωσσίας και αφελληνισμού των συνειδήσεων, προγραμματικής εξηλιθίωσης με την ποδοσφαιρολαγνεία, τον κρατικό τζόγο, την εμπορική τηλεόραση, είναι χρόνος υπεραρκετός για να οδηγηθεί μια κοινωνία στον εξανδραποδισμό της από δανειστές, πλέγματα διεθνικών συμφερόντων, μαστροπούς διεθνούς πολιτικής δικτύωσης.
Xρειαζόμαστε το πείσμα ενός Kάτωνα, να επαναλαμβάνει επίμονα και εξακολουθητικά το σωσίβιο πρόταγμα: Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Nα εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις. Xωρίς την παραμικρή επιείκεια για τα σημερινά κωμικά, αλλά άκρως τοξικά απομεινάρια του.

Καλεντερίδη Σταύρου

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΔΕΩΝ

Ποιοι είμαστε

Επαναπροσδιορίζοντας την πολιτική ζωή

Η Δημοκρατία Ιδεών είναι ο πρώτος Πολιτικός Οργανισμός στον κόσμο, ο οποίος και δημιουργήθηκε στην Ελλάδα. Είναι ένας Πολιτικός Οργανισμός με συγκεκριμένες θέσεις για την χώρα, υπεράνω πολιτικών χρωμάτων, κομμάτων και taboo.
Ως Πολιτικός Οργανισμός, η Δημοκρατία Ιδεών όχι απλά δεν είναι, και ούτε μπορεί να γίνει πολιτικό κομμά, αλλά διαφωνεί με την μονοπώληση της πολιτικής εξουσίας απο τα κόμματα στην χώρα. Συγκεκριμένα πιστεύουμε ότι η μονοπώληση αυτή και ο απόλυτος κομματισμός είναι μέρος του συστημικού προβλήματος της Ελλάδας.
"Πρώτα υπάρχει ο κίνδυνος της ματαιότητας, η ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα απέναντι στα μεγάλα προβλήματα του κόσμου-την μιζέρια, την αμάθεια, την αδικία και την βία. Παρ' όλα αυτά, πολλές απο τις μεγαλύτερες επιτυχίες σκέψης και δράσης της ανθρωπότητας έγιναν με τις προσπάθειες απλών νέων ανθρώπων. Ενας νέος μοναχός ξεκίνησε την Προτεσταντική μεταρρύθμιση της Χριστιανοσύνης, ένας νεαρός στρατηγός επέκτεινε την αυτοκρατορία του απο την Ελλάδα στα όρια της Γής, καιμια νεαρή κοπέλα επανακατέκτησε τα εδάφη της Γαλλίας. Ηταν ένας νεαρός Ιταλός εξερευνητής αυτός που ανακάλυψε τον Νέο Κόσμο, και ένας 32χρονος Thomas Jefferson ο οποίος διακύρηξε ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι. "Δώσε μου κάπου να σταθώ, να στηριχθώ και μπορώ και την γή να κινήσω" είπε ο Αρχιμήδης. Αυτοί οι άνθρωποι κίνησαν και άλλαξαν τον κόσμο-το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και εμείς"-Robert F. Kennedy, Αμερικανός Δικαστικός, Γερουσιαστής και υποψήφιος Πρόεδρος-
Η ιδέα του οργανισμού ξεκίνησε στην Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, απο μία ομάδα Ελλήνων που σπούδαζαν εκεί. Μετα απο 2 χρόνια, πιστεύουμε πλέον ότι μπορούμε να επιφέρουμε μία ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική ζωή της χώρας και ότι κάθε απόπειρα νέων έχει πάντατην δυνατότητα να επιτύχει και να είναι ωφέλιμη για την κοινωνία.
Αποστολή:
Ο σκοπός της Δημοκρατίας Ιδεών είναι να δημιουργήσει μία εναλλακτική πολιτική λύση, η οποία δεν θα αποτελεί κόμμα, αλλά έναν ζωντανό πολιτικό οργανισμό, ανοιχτό στην κοινωνία με δυνατότητες:
  • Επιρροής πολιτικής
  • Πληροφόρηση της κοινής γνώμης
  • Πολιτικής συμμετοχής, εκπαίδευσης, ενημέρωσης και έκφρασης για όλους
Αξίες
  • Αμεση Δημοκρατία- Αντιπροσωπευτικότητα της θέλησης των πολιτών
  • Κάθε πολίτης ξεχωριστά έχει αξία - συλλογικά όλες αυτές οι αξίες αντιπροσωπεύουν την ουσία της Ελλάδας.
  • Πολιτική ανεξαρτησία - υπεράνω χρωμάτων, κομμάτων και taboo
  • Επανακαθορισμός του τι σημαίνει να εισαι Ελληνας πολίτης.
Στόχοι:
  •  Να παρέχουμε κοινό έδαφος και χώρο συζήτησης και σκέψης, καθώς και να δώσουμε συνείδηση και ταυτότητα στους δημιουργικούς και ενσυνείδητους πολίτες.
  • Να δώσουμε μορφή και υπόσταση και έπειτα να ενισχύσουμε το νέο σύγχρονο όραμα της Ελλάδος
  • Να εξάγουμε επιτυχημένες πολιτικές και ιδέες στα λοιπά κράτη της ΕΕ και του κόσμου

"Οραμα χωρίς προσπάθεια είναι απλά ονειροπόληση. Προσπάθεια χωρίς όραμα είναι χάσιμο χρόνου. Αλλά με όραμα και προσπάθεια μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο"
-
Nelson mandela, Αφρικάνός ηγέτης, ακτιβιστής και Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής-
Οραμα:Βλέπουμε μία Ελλάδα όπου η βούληση και θέληση των πολιτών μεταμορφώνεται σε απόφαση και δύναμη της χώρας. Μια Ελλάδα που νοιάζεται, υπεράνω χρωμάτων και κομμάτων, και που χωρίς να θυσιάζεται , οδηγείται ξανά στο μεγαλείο. Μία Χώρα εμπνευσμένη απο ποιοτική ενημέρωση και εκπαίδευση με συνείδηση της κληρονομιάς αλλά και του πεπρωμένου της. Βλέπουμε μία Μεγάλη Δύναμη που διεκδικεί την θέση της στην Ιστορία. Μία απαστράπτουσα ύπαρξη. Μία ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΙΔΕΩΝ.

http://dimokratiaideon.com/content/001.html
Τελευταία ανανέωση 02/08/2012

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

ΒΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΔΕΩΝ.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΣΙΠΡΑΣ. ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ. ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΟΣ.

Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη 7.11.2012


Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΣΥΡΙΖΑ

Τσίπρας: "Να αποφασίσει ο λαός"- Υποψήφιος  για τη νέα ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)