Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Του Κώστα Τσιαντή

"Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας, οι λύκοι! Οι λύκοι!
Στα όπλα, Ακρίτες! Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί,
Καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι
Για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί."
                                                                    Κωστής Παλαμάς

1. Πού πάμε; Και μετά τις εκλογές τί;
Θ’ αυξήσει τις δυνάμεις της η Αριστερά. Θα πάει καλά ως νέο κόμμα  ο Π. Καμμένος-  με τους Ανεξάρτητους  Έλληνες.   Θα αυξήσουν κάποιοι την αυτοπεποίθησή τους για την παρουσία τους στην πολιτική σκηνή και θα  ενισχύσουν τον κομματικό  αυτισμό και τις μωροφιλοδοξίες τους. Με το πρόβλημα για τη χώρα και το λαό να παραμένει πρόβλημα!  Μεγάλο κι απρόσιτο όπως τ’ απάτητα  βουνά.  
     Ο καθένας στο κόμμα του μαζί με τους δικούς του, με  τους ινστρούχτορες να διαβάλλουν και να διαιρούν τους  Έλληνες  και τα σκυλιά ν’ αλυχτούν στην αυλή και να φυλάνε τη μάντρα.    
    Καχυποψία παντού κι’ υποκρισία. Με την Αριστερά τριχοτομημένη αλλά  και συνάμα  αναπαυμένη στην τακτική της ν’ αποποιείται την Πολιτική και να διαχειρίζεται  θεωρητικά την ηθική ουτοπική υπεροχή της απέναντι  σ’ ένα λαό που δοκιμάζεται και μια Ελλάδα που πεθαίνει.  Αυτιστική, δογματική και κάποτε ρατσιστική απέναντι στα εκατομμύρια των άλλων Ελλήνων περιορίζεται σε αυτοαναφορές και επάρσεις,  αποκλείοντας την αγωνιστική  συμπόρευσή της με τις  δημοκρατικές  αντιμνημονιακές δυνάμεις της «άλλης όχθης», όπως τις ονομάζει, ακόμα και τούτη την ύστατη ώρα.  Νεοελλήνων ακυβέρνητη Πολιτεία κι αυτοβυθιζόμενη ελπίδα!
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, Μηδέ λεβέντες Όσσα,
Ραγιάδες έχεις, μάνα γη, Σκυφτούς για το χαράτσι,
Κούφιοι και οκνοί Καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
Των Ευρωπαίων περίγελα και Των αρχαίων παλιάτσοι
Κωστής Παλαμάς, 1908

2.    Ποιοι κυβερνούν αυτό τον τόπο?  Όχι  μόνο η Τρόικα κι οι δόλιες  εξουσίες που μας πάνε στον αφανισμό. Αλλά και όσοι δεν κυβερνούν και αρκούνται στην κριτική και τη διαμαρτυρία, αρνούμενοι  ν’ ανοίξουν  δρόμο σε μια εναλλακτική  διακυβέρνηση.  Διαθέτουν  βεβαίως επιχειρήματα κι επικαλούνται  πολιτικές διαφορές και άλλοθι  κάθε λογής, ταυτίζοντας Πολιτική και Ιδεολογία (Ουτοπία), παρακάμπτοντας τον κοστολογημένο ρεαλισμό  και αποφεύγοντας την αγωνιστική υπέρβαση για εναλλακτική κυβερνητική εξουσία.  Κι αφήνουν τη Μάνα ν’ αργοπεθαίνει στην εντατική, επειδή αδυνατούν  να συμφωνήσουν σε μια σωτήρια συνταγή. Και παρότι ο λαός τους επιλέγει και τους πληρώνει στο βουλευτικό αξίωμα, αυτοί προτιμούν να σκορπάνε και να διαιρούνται ακόμα και τότε που έχουν την ευκαιρία να πάρουν την εξουσία.  
3.    Ποιοι είστε  κύριοι, τέλος πάντων;  Ποιος είναι ο ρόλος σας; Τι μας προτείνετε;  Πιστεύετε ακόμα ότι έχετε σχέση με την Πολιτική; Τι μπορεί το κάθε κόμμα από εσάς να μας προσφέρει  με το 9-13% που καταγράφεται στο εκλογικό σώμα;   Τί πολιτική συνεργασιών αναπτύξατε και τι πετύχατε;  Τί κάνατε το μέτωπο Ε.ΛΑ.Δ.Α (Ενιαία Λαϊκή  Δημοκρατική Αντίσταση) στο οποίο  ως πολίτες βασίσαμε τόσες ελπίδες; Και πού ήσασταν τόσες δεκαετίες όταν ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. μας βύθιζαν στο χρέος κι άνοιγαν την κερκόπορτα της άλωσης;  Πού ήσασταν όταν οι εντεταλμένοι προπαγανδιστές της Νέας Τάξης και το «αλλότριο φως» γκρέμιζαν τον πολιτισμό μας και διέλυαν την παιδεία και την ύπαρξή μας;
      Κατανοήσατε ποτέ τί σημαίνει «όταν σφίγγουν το χέρι»; Συνειδητοποιήσατε ποτέ πραγματικά τί σημαίνει «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»; Πιστέψατε  κάποια στιγμή  ειλικρινά σ’ αυτόν που  είπε «να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε»;
4.    Την επαύριον,  όπως δείχνουν τα πράγματα,  θα οδηγηθούμε ξανά σε εκλογές. Ο τόπος θα χρειασθεί διακυβέρνηση, αλλά διακυβέρνηση ριζοσπαστική- σε άλλη κατεύθυνση.  Είναι προφανές ότι  χρειαζόμαστε εναλλακτική πολιτική λύση για τη σωτηρία του τόπου. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, άλλη εφικτή λύση δεν υπάρχει από την πρωτοβουλία που θα μπορούσε ν’ αναλάβει ο Μίκης Θεοδωράκης για να  ενεργοποιήσει  ξανά την Ε.ΛΑ.Δ.Α. και να την καταστήσει τον πόλο της παλλαϊκής αντιμνημονιακής  πολιτικής συσπείρωσης.  Υπό συνθήκες βέβαια διαφορετικές, που θα μπορούν να εγγυηθούν την επιτυχία του εγχειρήματος: (i) Επιλέγοντας ανθρώπους που θα έχουν το σθένος να πραγματοποιήσουν το τόλμημα της αρετής, (ii) Επιστρατεύοντας τους καλύτερους και εντιμότερους των επιστημόνων και των δημιουργών που διαθέτει η πατρίδα - εντός και εκτός της επικράτειας, (iiiAξιοποιώντας το πολιτικό όραμα της ΣΠΙΘΑ (διακήρυξη, ομιλίες και πολιτικό πρόγραμμα) και τα προγράμματα των αντιμνημονιακών κομμάτων, με σκοπό να δημιουργηθεί η κοινή πολιτική βάση για την αναγκαία υπερκομματική συμπόρευση, (iv) Προσκαλώντας τα αντιμνημονιακά κόμματα σε δημόσια συζήτηση (με ανοιχτή την τηλεόραση και το ραδιόφωνο) πάνω στην πρόταση που θα έχει διαμορφωθεί, και (v) Καλώντας τα συνδικάτα, τους άνεργους, τους νέους  και την πνευματική ηγεσία της χώρας να  εκφραστούν δημιουργικά πάνω στην πρόταση και να την στηρίξουν.
    Ίσως είναι η τελευταία πολιτική ευκαιρία που διαθέτουμε σήμερα (λίγο πριν την οριστική άλωση). Η  ευθύνη είναι τέτοια, που μπορεί να παραμερίσει τους κομματικούς μαντρότοιχους   και  να εμβαθύνει στις ιδεολογίες  μέχρι του σημείου που αυτές θα βρουν ξανά το βάθρο τους μέσα στο χώμα και το πνεύμα της Ελλάδας. 
       Οι συνθήκες είναι σκοτεινές. Αλλά όπως είπε ο Κολοκοτρώνης: «Η ώρα η πιο σκοτεινή, η πλέον θαμπή της νυκτός, είναι η ώρα που σιμώνει το φως της ημέρας».
Κώστας Τσιαντής
Πικέρμι  20-4-2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)