Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Δ. Κωνσταντακόπουλους- Καταστροφή ενός έθνους

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλους - ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αν η ελληνική αριστερά δεν θέλει να δει το πολιτικό της διάβημα να διαλύεται τελικά εις τα εξ ων συνετέθη, να καταστρέφεται, αν θέλει να ασκήσει εξουσία και να παίξει ρόλο σε αυτή την ιστορική συγκυρία, τότε πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια στο θέμα της Κύπρου.

Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να διεκδικήσει (ή να κρατήσει) κυβέρνηση στην Ελλάδα, «παρακάμπτοντας» το κυπριακό, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να «ηγεμονεύσει» πολιτικά στη χώρα, χωρίς σαφή, ξεκάθαρη πολιτική για το κυπριακό. Και καμιά δύναμη, κανένας πολιτικός δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να λέγεται ή να θεωρείται αριστερή/ός, ούτε καν δημοκρατική/δημοκράτης, αν δεν τάσσεται ανεπιφύλακτα στο πλευρό του κυπριακού λαού, των Ελλήνων της Κύπρου, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της νήσου, του οποίου  Ηνωμένες Πολιτείες και Μεγάλη Βρετανία ουδέποτε απεδέχθησαν το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης-αυτοδιάθεσης και που θέλουν, εν ονόματι τάχα λύσης και «ενοποίησης», να γυρίσουν τώρα στην υποδούλωση και την αποικιοκρατία. Αλίμονο αν η αριστερά χαρίσει στην άκρα δεξιά το προνόμιο να εμφανίζεται ως κύρια δύναμη υπεράσπισης του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους.

Αυτό είναι το θεμελιώδες δίδαγμα των τελευταίων 60 χρόνων συχνά αιματηρής ελληνικής ιστορίας. Η αριστερά συνήλθε από τον εμφύλιο εν πολλοίς γιατί πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις για το κυπριακό, στη δεκαετία του 1950. Ο Καραμανλής έγινε Πρωθυπουργός εν πολλοίς για να «λύσει» το κυπριακό, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Ντάλλες, και το «έλυσε» με τη Ζυρίχη και το Λονδίνο, την «Ανταλκίδειο Ειρήνη» όπως χαρακτήρισε τις συμφωνίες αυτές ο Ηλίας Ηλιού στη Βουλή των Ελλήνων. Για το κυπριακό έγινε η αποστασία το 1965 και επιβλήθηκε η δικτατορία του 1967, δικτατορία που έπεσε το 1974 ακριβώς γιατί έκανε (για λογαριασμό των ΗΠΑ και άλλων) το πραξικόπημα  στην Κύπρο και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα της χουντικής προδοσίας, το 1974, οδήγησε σε κατάρρευση ολόκληρο το μεταπολεμικό ιδεολόγημα της «εθνικοφροσύνης» και εδραίωσε την ιδεολογική ηγεμονία τεσσάρων δεκαετιών της κεντροαριστεράς, με κύριο εκφραστή το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, που συνδύασε εθνική αντιϊμπεριαλιστική και κοινωνική ιδεολογία.

Αν αυτά ίσχυαν μία φορά στο παρελθόν, ισχύουν δέκα, είκοσι φορές σήμερα, όταν το έθνος ολάκερο, ότι τουλάχιστο δεν έχει σαπίσει τελειωτικά, νοιώθει ως τα κατάβαθα του συλλογικού του ασυνείδητου, τη φοβερή επίθεση που δέχεται, τον οικονομικό και ιδεολογικό πόλεμο που το μετατρέπει σε «αποικία χρέους», το απειλεί, το καταστρέφει και το υποδουλώνει ταυτόχρονα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως δυνάμει εθνικό πολιτικό υποκείμενο

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτοξεύτηκε εκλογικά το 2012 γιατί, ξαφνικά, οι ‘Ελληνες ανακάλυψαν τις αρετές του που δεν ήξεραν προηγουμένως. Εκτοξεύτηκε γιατί έβαλε υποψηφιότητα να καταστεί το  κύριο εθνικό «αντιμνημονιακό» πολιτικό εργαλείο. Δεν κέρδισε τις εκλογές και παρουσίασε τη μετεκλογική στασιμότητα, με τη «Χρυσή Αυγή» να καρπώνεται την έκτοτε αντισυστημική μετατόπιση, γιατί δημιούργησε αμφιβολίες για την προθυμία/ικανότητά του να παίξει αυτό τον ρόλο.

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μια απλή οικονομική και κοινωνική κρίση, αντιμετωπίζει μια εθνική καταστροφή, έναν οικονομικό και ιδεολογικό πόλεμο που απειλεί την ίδια την κρατική της υπόσταση, τη δημοκρατία της, τις προϋποθέσεις συγκροτημένης, σχετικά ελεύθερης επιβίωσης του ελληνικού έθνους στα δύο κράτη του (Ελλάδα και Κύπρο). ‘Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν έχει καταλάβει τίποτα. Δεν έχει καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που μπορεί να εξελιχθεί σε θρίαμβο και αυτό που μπορεί να γίνει η τραγωδία της αριστεράς. Δεν έχει καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στην πορεία της χώρας προς μια απαραίτητη διεθνή αντιμνημονιακή «επανάσταση» (της ριζοσπαστικής σοβαρότητας, όχι των όπλων ή ενός ρηχού αντιευρωπαϊκού, δήθεν αριστερισμού αλά ΚΚΕ) και στη διολίσθηση της χώρας προς μια κατάσταση εμφυλίου, «πολέμου όλων κατά όλων».

Αν δεν διαλυθούμε ως λαός και ως έθνος, αν δεν καταστραφούμε ολότελα ως κρατική, εθνική, κοινωνική συγκρότηση, οπότε δεν θα έχει πια καμιά σημασία ποιος θα κατοικοεδρεύει στην Πλατεία Συντάγματος, τότε η δύναμη που θα ηγεμονεύσει τις επόμενες δεκαετίες στη χώρα είναι αυτή που θα μπορέσει να ενώσει τον ελληνικό λαό στον τιτάνιο αγώνα για την ανάκτηση της περηφάνειας, της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειάς του, στην απελευθέρωση από το καθεστώς της αποικίας χρέους. Αλλά δεν μπορεί από τη μια να θέλεις την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά της οικονομικής αποικιοκρατίας και, ταυτόχρονα, την υποδούλωση της Κύπρου και, εμμέσως, της Ελλάδας με τα δεσμά της κλασικής ή μάλλον «μεταμοντέρνας» αποικιοκρατίας.

Το σχέδιο Ανάν-Ομπάμα

Ακόμα κι αν κάποιος είχε ήδη διαπράξει το τραγικό σφάλμα να υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν το 2004, γεωπολιτικό προπομπό των μνημονίων και δανειακών του 2010, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει σήμερα να καταγγείλει την προσπάθεια του Αναστασιάδη, με τον ίδιο δόλο και την ίδια προδοσία που επέδειξε στο θέμα του κουρέματος των καταθέσεων, να επαναφέρει κάτι που καταψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία στο δημοψήφισμα του 2014 και ο ίδιος εξελέγη πρόεδρος δεσμευόμενος ότι δεν θα το επαναφέρει.

‘Ετσι βέβαια λέει και σήμερα ο Πρόεδρος της Κύπρου, ίσως ότι χειρότερο έχει πιθανώς παράγει η ιστορία του νησιού στο διάβα των αιώνων, ότι δηλαδή δεν θα επαναφέρει το σχέδιο Ανάν ή Ομπάμα, όπως ήδη λέγεται. Μόνο που ήδη το ανακοινωθέν με τον ‘Ερογλου το επαναφέρει χωρίς να το ονομάζει.

Από το ανακοινωθέν προκύπτει αβίαστα ότι πουθενά στο «κρατικό» σύστημα της «νέας Κύπρου» δεν θα μπορεί η πλειοψηφία να κυβερνήσει, κι αφού απαγορεύεται να κυβερνά η πλειοψηφία και έχουμε δύο απολύτως ιστότιμα «κράτη», ένα της πλειοψηφίας του 82% και ένα της μειοψηφίας, δηλαδή ένα ζυγό αριθμό δεν μπορεί να σχηματισθεί πλειοψηφία, άρα θα χρειαστούμε κάποιον να παίρνει αποφάσεις. Αυτός ήταν ο βασικός μηχανισμός του σχεδίου Ανάν: εξίσωνε πλήρως την πλειοψηφία με τη μειοψηφία και μετά προέβλεπε μια σειρά ξένων αξιωματούχων για να παίρνουν τις αποφάσεις και να εκλέγουν τους διαδόχους τους. (*)

Αριστερά και Κύπρος

Η αριστερά, ούτε και καμιά άλλη πολιτική δύναμη της Ελλάδας, δεν πρέπει να υποδείξει ασφαλώς στους Κυπρίους τη λύση που πρέπει να βρουν, ανεπηρέαστοι από διεθνείς πιέσεις, στο εθνικό τους θέμα. Δεν πρέπει δηλαδή να ξανακάνουν το έγκλημα που διέπραξαν το 2004, όταν συμπαρατάχθηκαν με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και το «ευρωϊερατείο» εναντίον των Κυπρίων. Οφείλει όμως η αριστερά της Ελλάδας να διεκδικήσει την εφαρμογή και στην Κύπρο των γενικών αρχών της δημοκρατίας και ανεξαρτησίας των εθνών και κρατών, όπως περιγράφονται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Η αριστερά του ΕΑΜ, της ΕΔΑ, της πάλης κατά της αμερικανοκίνητης δικτατορίας δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συντάσσεται με την προσπάθεια επαναποικιοποίησης από το παράθυρο της Κύπρου, με τις ωμές επεμβάσεις των ΗΠΑ, να τάσσεται υπέρ του εγκλήματος που πάει να γίνει στην Κύπρο, όπως ορθώς είπε προ ημερών στη Βουλή ο Μανώλης Γλέζος, ή να ποιεί την νήσσαν, υιοθετώντας στάση Ποντίου Πιλάτου.

Ναι, να λυθεί το κυπριακό, να ξαναενωθεί η Κύπρος, όχι όμως ως αποικία του «διεθνούς παράγοντα», όχι με καταπάτηση των πιο βασικών δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού. Αυτός είναι και ο πραγματικός δημοκρατικός, όχι ο αυτοκρατορικός διεθνισμός, δηλαδή η ένωση των λαών εναντίον της Αυτοκρατορίας, που προϋποθέτει τον σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των εθνών και τη δίκαιη λύση των διαφορών τους. Αυτός ο δρόμος εξασφαλίζει την καταπολέμηση του εθνικισμού και του σωβινισμού, που τρέφονται από την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η άποψη ότι οι ‘Ελληνες ειδικά πρέπει να παραιτηθούν του εθνισμού τους και των θεμιτών εθνικών δικαιωμάτων τους, δεν έχει βέβαια τίποτα το κοινό με τον «προλεταριακό διεθνισμό» των αγωνιστών της Κομιντέρν. Αντανακλά τον επαρχιωτισμό και τη δουλοπρέπεια των μεσοαστικών και ανώτερων αστικών στρωμάτων και την (ενίοτε αρκετά επωφελή) προσχώρηση, με «αριστερό προκάλυμμα»  στην ιδεολογία και την πράξη της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης, ιδιότυπης δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν επ’ αυτού.


(*) Δες σχετικά, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 2 Μαίου 2004

konstantakopoulos.blogspot.com

«Δρόμος της Αριστεράς», 22.2.2014

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
Στα πλαίσια της ορθής ενημέρωσης και με την ευκαιρία της επικείμενης επίσκεψης στη χώρα μας, του Πρόεδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, κ. Γιόαχιμ Γκάουκ, σας προσκαλούμε στην Συνέντευξη Τύπου την Τρίτη 4 Μαρτίου στις 13:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του γ´ ορόφου της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, Αθήνα), προκειμένου να ενημερωθεί τόσο ο Ελληνικός  λαός όσο και η διεθνής κοινότητα για το μείζον  θέμα του υποχρεωτικού κατοχικού δανείου, καθώς και για τους χιλιάδες πολιτιστικούς θησαυρούς που κατασχέθηκαν από τους κατακτητές.
Θα μιλήσουν:
Ο οικονομολόγος κ. Τζανέτος Γκούσκος,
και ο συγγραφέας-δημοσιογράφος κ. Γιώργος Λεκάκης.
Την συνέντευξη θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιάννης Μούτσος.
Το  κατοχικό δάνειο που η Ελλάδα υποχρεώθηκε να καταβάλει στην Γερμανία κατά την διάρκεια της κατοχής είναι μείζονος σημασίας εθνικό ζήτημα καθώς ΔΕΝ έχει αποπληρωθεί, ΔΕΝ έχει διαγραφεί και μπορεί να σημάνει το τέλος των μνημονίων και την αρχή της οικονομικής ανασυγκρότηση της χώρας. Το θέμα είναι ιδιαίτερα επίκαιρο καθώς καλά ενημερωμένες πηγές αναφέρουν ότι κατά την επίσκεψή του, ο Πρόεδρος Γιόακιμ Γκάουκ θα μεταφέρει στην ελληνική πλευρά πρόταση συμβιβασμού.
Με Εκτίμηση,
Επιτροπή Διεκδίκησης Κατοχικού Δανείου και Κλαπέντων Πολιτιστικών Θησαυρών.
Η εκδήλωση έχει την στήριξη της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων.

Μ. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ -Η Νέα Πολιτική (Τευχ.6) ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΕΥΧΟΣ 6

             Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2014, διπλό τεύχος
Κυκλοφορεί την Κυριακή 2 Μαρτίου, μαζί με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» σε όλη την Ελλάδα, το 6ο διπλό τεύχος της ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ των εκδόσεων Παπαζήση.

Ανάμεσα στα κύρια άρθρα του περιοδικού, μπορείτε να διαβάσετε τον Κωνσταντίνο Κόλμερ (Το Ανέγγυον των Καταθέσεων), τον Νέστορα Κουράκη (3+1 ιδέες για λιγώτερους φόρους και περισσότερη ανάπτυξη), τον Νίκο Λιναρδάτο (Πουλάς, Ελλάδα, Μακρυγιάννη;) και τον Κώστα Παπασταύρου (Το φάσμα του ευρωσκεπτικισμού απλώνεται στην Κύπρο).
Το κεντρικό αφιέρωμα του τεύχους έχει ιστορικό χαρακτήρα και πραγματεύεται ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ 13ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1967, με αποκλειστική συνέντευξη του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος κάνει συγκλονιστικές αποκαλύψεις γιά την δεκαετία του ’60, που θα μεταβάλουν ριζικά την εικόνα της εποχής.
Το αφιέρωμα συμπεριλαμβάνει μία εκτενή αφήγηση των γεγονότων του Δεκεμβρίου 1967, και τρεις ιστορικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις του θεσμού της Μοναρχίας στην Ελλάδα, του Α.Δ. Παπαγιαννίδη (Η στρεβλή ελληνικότητα της μοναρχίας), του Κώστα Μ. Σταματόπουλου (Η Βασιλεία στη Νεώτερη Ελλάδα) και του Μελέτη Η. Μελετόπουλου (Το μόνο γνήσιο δυναστικό κίνημα του Εικοστού Αιώνα).
Στον Φάκελλο Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, που έχει θέμα «Τι είδους άμυνα θέλουμε;», παραθέτουν τις απόψεις τους οι Α.Δ. Παπαγιαννίδης (Το ερώτημα αλλιώς: θέλουμε άμυνα;), Θάνος Ντόκος (Οι ουσιαστικές τομές στον χώρο της Εθνικής Άμυνας δεν μπορούν πλέον να περιμένουν), Παναγιώτης Τσάκωνας (Εθνική ασφάλεια σε εποχή αβεβαιότητας), Γιάννης Χατζόπουλος (Αδυναμίες και προβλήματα ενός κοινού ευρωπαϊκού αμυντικού σχεδιασμού) και Μελέτης Μελετόπουλος (Ανασυγκρότηση της Ογδόης Μεραρχίας, εκκαθάριση των μητρώων, τακτική επανεκπαίδευση των εφέδρων και αύξηση της στρατιωτικής θητείας στους 18 μήνες).
Περαιτέρω, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος αναλύει την γεωοικονομική διάσταση της συμφωνίας με το Ιράν, ο Γιάννης Χατζόπουλος σκιαγραφεί την προσωπογραφία του αναδυόμενου ηγέτη της Ουκρανίας Βιτάλι Κλίτσκο, ο Δημήτρης Κουτσονίκας ασχολείται με την γέννηση του Χρηματιστηρίου, ο Δημήτρης Κατσαρέλλος παρουσιάζει το σύγχρονο κίνημα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.
Στα πολιτιστικά, ξεχωρίζουν τα Επιστημονικά Νέα του Παύλου Καρούσου, οι κριτικές θεάτρου του Γιάννη Δρακόπουλου και τηλεόρασης του Κωνσταντίνου Μπλάθρα, καθώς και η στήλη «Συνέβησαν» και η βιβλιοκριτική. Τέλος, η Επιφυλλίδα «Άγνωστες πτυχές της πολιτείας του Καποδίστρια» του Χρήστου Μπαλόγλου και το Σταυρόλεξο του Νίκου Λιναρδάτου.

Το τεύχος διατίθεται κεντρικά στις Εκδόσεις Παπαζήση (Νικηταρά 2 και Εμμ.Μπενάκη), κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και στα κέντρα τύπου, αποστέλλεται σε συνδρομητές και αναρτάται διαδικτυακά με ελεύθερη πρόσβαση στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.neapolitiki.gr.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Η Ρωσία ζήτησε εσπευσμένα από συμμάχους βάσεις ανεφοδιασμού - Ρωσικά μαχητικά κοντά στην Πολωνία | DefenceNet.gr

Γ.Κασιμάτης - "Πραγματική αντιπολίτευση σημαίνει αποχώρηση απ'τη Βουλή"

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΖΩΗ: EL GRECO!! Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚ...

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΖΩΗ: EL GRECO!! Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚ...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Ουκρανία: Ένταση στη Σεβαστούπολη με την εμφάνιση τεθωρακισμένων

Ουκρανία: Ένταση στη Σεβαστούπολη με την εμφάνιση τεθωρακισμένων

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

ΤΕΤΆΡΤΗ, 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2014

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ 

  
 «Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει    να είναι αυτοκρατορία
με την Ουκρανία υποταγμένη, η   Ρωσία γίνεται αυτόματα  αυτοκρατορία»                                          

                                   ΖμπίγκνιουΜπρζεζίνσκι



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
  
Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το  Sous le drapeau duSocialismeΥποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση UtopieCritiqueαρ. 50),  ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».
  
Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής ‘Ενωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. ‘Ολος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη»  (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.
  
«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό
  
Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.
  
Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή,  στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των ‘Οπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.
  
Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος
  
Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής ‘Ενωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. ‘Ηδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής ‘Ενωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).
  
Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο Drang nach Osten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.
  
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. ‘Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας  σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.
  
‘Ηδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τηmanu militari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής ‘Ενωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής ‘Ενωσης.
  
Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων

 Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ  Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.
  
Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.
  
Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική ‘Ενωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική ‘Ενωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση. 
  
Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία
  
Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων  προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.
  
Konstantakopoulos.blogspot.com
 Επίκαιρα, 30.1.2014


ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Sochi 2014 (7)

Sochi 2014 (7)


More PowerPoint presentations from Nubia

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Olympiacos-Mansester (9.30)

ΑΘΗΝΑ Πυρίκαυστος: ΑΤΤΙΛΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ


Συ δ' απτόλεμος και άναλκις

ΑΘΗΝΑ Πυρίκαυστος: Νίκου Σταματάκη: ΝΑΤΟϊκές εγγυήσεις στο Κυπριακό: ...

Γεώργιος Ε. Δουδούμης: Το Κυπριακό στην κόψη του ξυραφιού

Εξω από το ευρώ όποιος δεν παραδίνει την κυριαρχία του!

Νίκος Καραβαζάκης.

Χρειαζόμαστε εξωτερικούς εχθρούς;

Ελλάδα+Κύπρος
Αν ο Ν. Αναστασιάδης στην Κύπρο είναι προδότης ή πορωμένος “ανανιστής” ή αυτοκαταστροφικά παραπλανημένος, θα φανεί με τον καιρό. Ότι όμως αιφνιδιαστικά και αναίτια, προσφέρει αναγνώριση και συμμετοχή της Τουρκίας, ως νόμιμης διαπραγματεύτριας για το μέλλον της Κύπρου ενώ είναι κατοχική, ληστρική και ρατσιστική η παρουσία της στο Νησί είναι απροκάλυπτο και αναμφισβήτητο.
Υπήρξε κάποια αιτία και αφορμή για την τωρινή πρωτοβουλία του να αναβαθμίσει και εξωραΐσει την Τουρκία; Πιέστηκε ή απειλήθηκε η Κύπρος; Κάθε άλλο. Η Κύπρος συνάπτει συμφωνίες με πολυεθνικές της ενέργειας για τα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της και βρίσκεται σε προχωρημένη αμυντική συνεργασία με το Ισραήλ. Διανύει διπλωματικά την ισχυρότερη και εγκυρότερη διαδρομή της καθώς είναι μέλος της Ευρωζώνης  και αποτελεί κόμβο αναπτυξιακής προοπτικής και ειρηνικής σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο. Μόνη αδυναμία της είναι η δημοσιονομική υποταγή της στον τροϊκανό έλεγχο, που προκλήθηκε από την κυβέρνηση Χριστόφια και εφαρμόζεται από την παρούσα Αναστασιάδη, αμφότερες διαπλεκόμενες με το χρεοκοπημένο τραπεζικό κατεστημένο. Αλλά και αυτή η κακοτυχία της κυπριακής κοινωνίας προορίζεται άμεσα να αποκατασταθεί με τους πόρους των ενεργειακών κοιτασμάτων της.
Όπως έχει εκτενώς και επαρκώς καταδειχθεί, η πρωτοβουλία Αναστασιάδη, πολιτικά ευνοεί την εισαγωγή της Τουρκίας στο ενεργειακό πεδίο του Νησιού και της περιοχής. Η κίνηση αυτή δεν μπορεί παρά να έχει, εύλογα, την υποκίνηση-υπόθαλψη των ΗΠΑ που προσφέρουν έτσι αντάλλαγμα στην Τουρκία εν όψει της αυτοδιάθεσης του Κουρδιστάν. Την οποία αυτοδιάθεση χρειάζονται ως οχυρό έναντι του Ιράν αλλά της προελαύνουσας στο Ιράκ αλ Κάιντα.
Έχει εξαιρετική σημασία να εντοπισθεί πως, στην ιστορικά δυσχερέστερη πολιτικά κατάσταση που βρίσκεται η Τουρκία, εσωτερικά αλληλοσπαρασσόμενη και απειλούμενη με εδαφική συρρίκνωση, απομονωμένη διεθνώς και με επεισόδια αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, εμφανίζεται Έλληνας ( Ελληνοκύπριος ) να της δώσει διέξοδο. Μάλιστα, η επισήμανση αυτή ισχύει και για την περίπτωση της Ελλάδας που πάλι Έλληνας ( αμερικανοτραφής ), ο ΓΑΠ, την υπήγαγε αμαχητί και αλυσοδεμένη στην τροϊκανή Κατοχή, με συμβολική εξαγγελία του στο ακριτικό Καστελόριζο. Εκεί όπου οι ελληνικές ΑΟΖ, εφάπτονται.
Τι ανάγκη λοιπόν έχουμε τους εξωτερικούς εχθρούς;
Νίκος Καραβαζάκης.

ΚΥΠΡΟΣ-Αφυπνίζεται ο κυπριακός λαός;

Θανάσης Βακαλιός

Μια γουλιά νερό!

Σταγόνα, σταγόνα το νερό.
Μιλιούνια. οι διψασμένοι.
Μια γουλιά νερό!
Μια γουλιά νερό!
Κραυγή κι' ελπίδα μαζί
Αυτού του κόσμου
Μια γουλιά νερό.
Είναι η αρχή
Για έναν άλλο κόσμο

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ -Ουκρανία: το τέλειο πραξικόπημα της Υπερεθνικής Ελίτ

Ουκρανία: το τέλειο πραξικόπημα της Υπερεθνικής Ελίτ

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ 


Στην Ουκρανία, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη, η οποία θεμελιώνεται, στο οικονομικό επίπεδο, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και, στο πολιτικό, στις κατά τόπους Κοινοβουλευτικές Χούντες, οι οποίες αποτελούν μια παρωδία αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (ενώ και η ίδια είναι παρωδία της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας) επέτυχε, μέσα σε λίγους μήνες, το τέλειο πραξικόπημα. 




Δηλαδή, όπως φαίνεται τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, την προσεχή αλλαγή καθεστώτος με τη μέθοδο της ψευδο-«επανάστασης» που τελειοποίησε στην Αραβική «Ανοιξη». Ετσι, μέσα στις πρώτες δύο δεκαετίες από τότε που δημιουργήθηκε η άτυπη αυτή Υ/Ε, μια σειρά καθεστώτων που αντιστέκονταν στην ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ έχουν ήδη ανατραπεί (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη) ή είναι υπό ανατροπή (Ουκρανία, Συρία), ενώ παρόμοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει στη Βενεζουέλα και άλλα πραγματικά αντιστεκόμενα καθεστώτα όπως η Βολιβία -σε αντίθεση με τα καθεστώτα της εκφυλισμένης Αριστεράς (Βραζιλία, Αργεντινή κ.λπ.) που είναι ήδη ενσωματωμένα στη ΝΔΤ, με κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ. 


Σήμερα έγινε φανερό ότι δεν απαιτούνται πια τα παλιά στρατιωτικά πραξικοπήματα που αποκάλυπταν την πραγματική φύση των δυτικών καθεστώτων και εδικαίωναν τις παλιές ριζοσπαστικές θεωρίες ότι η αστική «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα επικάλυμμα που, όταν το αστικό καθεστώς κινδυνεύει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να συντρίψει το λαϊκό κίνημα για πολλές δεκαετίες (τελευταίο παράδειγμα αυτό της Χιλής). Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι ελίτ έχουν σφετεριστεί ακόμη και την ίδια την έννοια και τη μέθοδο της επανάστασης για την επιτυχία των δικών τους σκοπών. Με δεδομένο τον καθολικό πια έλεγχο της πληροφόρησης από την Υ/Ε και τις ντόπιες ελίτ που παίζουν ρόλο νομάρχη της, αλλά και τον ρόλο της σημερινής «Αριστεράς», η οποία, ενώ στο παρελθόν έπαιζε ένα απομυθοποιητικό ρόλο των συστημικών ΜΜΕ, σήμερα κατά κανόνα είναι και αυτή ενσωματωμένη στη ΝΔΤ και απλώς παρουσιάζει ταυτόσημες αναλύσεις με αυτές των ελίτ (χρωματισμένες με ροζ, κόκκινο, μαύρο κ.λπ., ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή της), το αποτέλεσμα είναι μια γενικευμένη σύγχυση, όπως ακριβώς επιδιώκει και η Υ/Ε για να κάνει άνετα τη «δουλειά» της. 


Ας δούμε όμως συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος, πώς στήθηκε το τέλειο πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία. Τον περασμένο Νοέμβρη, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ της Υ/Ε, ξεκίνησε μια υποτίθεται αυθόρμητη ειρηνική «επανάσταση», όταν ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετα-σοβιετικής γενιάς που εξέφραζε όμως περισσότερο το ρωσόφιλο ανατολικό τμήμα της χώρας, σε αντίθεση με τους Τιμοσένκο και Γιούσενκο που εξέφραζαν το παραδοσιακά δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανίας, αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την Ε.Ε. Και αυτό, όχι τόσο γιατί αγωνιούσε ότι σε παραμονές χρεοκοπίας της Ουκρανίας αυτό θα οδηγούσε τα λαϊκά στρώματα σε ανάλογη οικονομική καταστροφή με την ελληνική, αλλά κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα ήταν ο πολιτικός του τάφος. 


Ομως η Υ/Ε ήταν απόλυτα προετοιμασμένη γι' αυτό το ενδεχόμενο, ξέροντας την αντίδραση της ρωσικής ελίτ, η οποία δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά και δεν αντιδρά απλώς σαν εναλλακτικός ιμπεριαλισμός, όπως υποστηρίζουν απηρχαιωμένες «μαρξιστικές» αναλύσεις. Η ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν εκφράζει συγχρόνως ένα πελώριο εθνικιστικό κίνημα που ενώνει από εθνικιστές και ορθόδοξους μέχρι πραγματικούς κομμουνιστές και ελευθεριακούς, σε ένα άτυπο παλλαϊκό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά η ρωσική ελίτ δεν συμμερίζεται τους στόχους του μετώπου αυτού στον βαθμό που απαιτούν πλήρη ρήξη με τη ΝΔΤ, γιατί ο πραγματικός στόχος της είναι να κατακτήσει ισότιμη θέση μέσα στην Υ/Ε με τα άλλα μέλη της, ενώ βέβαια η Υ/Ε, από την εποχή του Γέλτσιν, είχε σχεδιάσει για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς μέλους, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης. 


Ετσι, μια οργανωμένη, και χρηματοδοτούμενη από την Υ/Ε, «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν πραγματικοί νεοναζιστές, με πραγματικά τάγματα εφόδου και όπλα, κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στην αρχή και στη Συρία, πλαισιώνοντας όμως σταδιακά όλο και περισσότερους, αστούς κυρίως, δυτικόφιλους Ουκρανούς. Οπως είναι άλλωστε γνωστό η Ουκρανία έγινε ενιαίο κράτος, πρώτη φορά στην Ιστορία της, μόλις το 1939, με το δυτικό γεωγραφικά τμήμα της να έχει παραδοσιακές και πολιτιστικές σχέσεις με τη Δύση, ενώ το ανατολικό με τη Ρωσία. Οταν κατόπιν η ρωσική ελίτ πρόσφερε ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα βοήθειας που θα απομάκρυνε τον κίνδυνο ελληνικής καταστροφής, χωρίς απώλεια της κυριαρχίας της χώρας, ο Γιανουκόβιτς φυσικά το δέχθηκε αμέσως. 


Μέχρι τη συνάντηση των ηγετών Ε.Ε. και Γιανουκόβιτς στο Βίλνιους στο τέλος Νοέμβρη, οπότε η ευρω-ελίτ αποφάσισε γενική επίθεση βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανούκοβιτς δεν συμμορφωνόταν, οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη βασικά ειρηνικές. Τότε, όμως, η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία πλαισίωσε μεγάλο συλλαλητήριο, όπου η ίδια επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες, μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτηρίων. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. (και στις ΗΠΑ φυσικά) η κατάληξη θα ήταν βέβαια σωροί νεκρών διαδηλωτών και πιθανότατα επιβολή κατάστασης ανάγκης. Ο Γιανουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να κόψει τις γέφυρες με την Υ/Ε, δεν έκανε τίποτα από αυτά. Η μεγάλη «καταστολή» επομένως που ισχυρίζεται η εκφυλισμένη «Αριστερά» (βλ. άρθρο Κ.Σ., «Ε», 19/2/2014) είναι άλλος ένας μύθος μιας «Αριστεράς» που υποστήριξε κάθε στημένη «εξέγερση» της Υ/Ε από τη λιβυκή μέχρι την ουκρανική. 

Η πολιτική αυτή συνεχών υποχωρήσεων του Γιανουκόβιτς συνεχίστηκε μέχρι χθες, όταν η οργανωμένη πρωτοπορία, πιθανώς με τη συμμετοχή και ξένων πρακτόρων «ελεύθερων σκοπευτών» (ακριβώς όπως στη Συρία), προέβη σε αιματοκύλισμα για να δοθεί η αφορμή για τη σημερινή διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην Ε.Ε., που θα συντελεστεί με τις εκλογές σε λίγους μήνες, στο σημερινό κλίμα τρομοκρατίας, και την... πανηγυρική επανεκλογή της Τιμοσένκο...


ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ: ΖΟΥΡΑΡΙΣ, ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ, ΚΑΛΕΑΔΗΣ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΒΑΝΗΣ:...

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Cosmosystème -Cosmosystem- Κοσμοσύστημα: George CONTOGEORGIS, Dissemination on Borders

Εφυγε απ΄τη ζωή ο Σάκης Μπουλάς

ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Η Μετάλλαξη της Ευρώπης Τροφοδοτεί το Νέο Ευρωσκεπτικισμό

Η Μετάλλαξη της Ευρώπης Τροφοδοτεί το Νέο Ευρωσκεπτικισμό

February 21, 2014 2:52 pm Leave a comment A+ / A-
Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι ο ευρωσκεπτικισμός επελαύνει στη Γηραιά Ήπειρο. Το γεγονός αυ­τό είναι αλάνθαστο ση­μάδι πως η Ευρωζώνη έχει εισέλθει σε περίο­δο όχι μόνο οικονομι­κής αλλά και υπαρξιακής κρίσης. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι ο νέος ευρωσκεπτικισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό των Βρετανών. Αναπτύσσεται δε με ραγδαίο ρυθμό σε χώρες-μέλη οι οποίες μέχρι πρότινος εμφάνιζαν τεράστια ποσοστά υποστήριξης του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος.
Η κρίση της Ευρωζώνης απέδειξε ότι οι συνεκτικοί δεσμοί είναι πιο αβαθείς απ’ όσο κατά κανόνα θεωρούνταν. Το απο- δεικνύει η ταχύτητα και η ένταση με την οποία επανήλθαν και κυριάρχησαν αρνη­τικά στερεότυπα μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών που πολλοί πίστευαν ότι έχουν πεταχτεί οριστικά στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα ότι την αρχή την έκαναν οι γερμανικές άρχουσες ελίτ και τα γερμανικά MMΕ. Το 2010 μετέτρεψαν συνειδητά την Ελλάδα σε μαύρο πρόβατο ακριβώς για να επικαλύψουν το γεγονός ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Και το παγόβουνο ήταν και παραμένει η κρίση του ευρώ.
Το κοινό νόμισμα θεμελιώθηκε κατά τρόπο που λειτούργησε σαν ωρολογιακή βόμβα. Οι αρχιτέκτονες της Ευρωζώνης έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο. Νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική ένωση είναι αντίφαση. Και, βεβαίως δημο­σιονομική ένωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάποια μορφή πολιτικής ένωσης. Η Γερμανία μάλιστα, φρόντισε να σχεδιάσει το ευρώ με βάση τις δικές της προδιαγρα­φές: απαγορεύτηκε η διάσωση χωρών- μελών και απαγορεύτηκε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παίξει το ρόλο του ύστατου δανειστή που σε συνθήκες κρί­σης παίζει κάθε κεντρική τράπεζα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο οικονομικός ουρανός ήταν ανέφελος οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποδέχτη­καν τις γερμανικές απαιτήσεις με εγκλημα­τική επιπολαιότητα. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα. Όταν η διεθνής κρίση έπληξε την Ευρωζώνη, όπως ήταν ανα­μενόμενο, την έπληξε στην Ελλάδα, που ήταν ο πιo αδύναμος κρίκος της.
Το Βερολίνο ηθικολόγησε με κραυγα­λέο λαϊκισμό, μιλώντας για μερμήγκια και τζιτζίκια. Η Ελλάδα έχει, βεβαίως καταλυ­τικές ευθύνες. Οι παθογένειες των αδύ­ναμων κρίκων όμως είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι ότι λόγω της ανισομερούς ανάπτυξης πάντα και παντού θα υπάρχουν αδύναμοι κρίκοι. Γι’ αυτό και μετά την Ελλάδα ακολούθησαν κι οι άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περι­φέρειας διαψεύδοντας παταγωδώς τον ισχυρισμό της τρόικας ότι η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση.
Το 2010 η Ευρωζώνη είχε την ευκαιρία να προχωρήσει σε διορθωτικές παρεμβάσεις με σκοπό να ενισχυθεί το ενοποιητικό εγ­χείρημα. Αντ’ αυτού όμως η Γερμανία πα­λινδρόμησε στον οικονομικό εθνικισμό. Η Ευρωζώνη δεν αντέδρασε ως πραγματική ένωση. Γι’ αυτό και οι αγορές επιτέθηκαν και στους άλλους αδύναμους κρίκους.
Μετά από τόσα χρόνια ο απολογισμός της καθιέρωσης του ευρώ μιλάει από μόνος του. Ωφελημένες είναι οι πιο αντα­γωνιστικές οικονομίες με πρώτη τη γερ­μανική, και ζημιωμένες οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η ανισορροπία αυτή συνιστά νάρκη στα θεμέλια της Ευρωζώνης. Αρνούμενες να πληρώσουν το ολοένα και υψηλότερο κόστος της διάσω­σης του ευρώ, οι χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα έχουν οχυρωθεί πίσω από την πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας. Η μονοδιάστατη λιτότητα όμως ισοδυναμεί με ένα είδος ασύμμετρου οικονομικού πολέμου εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου. Με την απόφαση για «κούρεμα» των κατα­θέσεων στην Κύπρο, μάλιστα, έκαναν ένα ακόμα βήμα επιβάλλοντας τη διάσωση από τα μέσα (bail in).
Μπορεί η πολιτική αυτή να εξυπηρετεί βραχυμεσοπρόθεσμα τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού πυρήνα, αλλά με ευρωπαϊκά κριτήρια είναι καταστροφική. Το Βερολίνο και οι σύμμαχοί του πατάνε σε δύο βάρκες. Θέλουν τα πλεονεκτήματα του ευρώ, αλλά όχι και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η ύπαρξή του. Η πολιτική τους περνάει επειδή τα θύματα του ασύμμετρου πολέ­μου προς το παρόν αντιδρούν υποτονικά. Πρώτον, επειδή η μακρά περίοδος ευη­μερίας έχει αμβλύνει τα αντανακλαστικά τους. Δεύτερον, επειδή έχουν ακόμα αρκε­τά να χάσουν.
Όσο οι αντιδράσεις παραμένουν υποτο­νικές, οι άρχουσες ελίτ των χωρών της ευ­ρωπαϊκής περιφέρειας θα χρησιμοποιούν την κρίση όχι τόσο για να επιβάλλουν (επιβεβλημένες) μεταρρυθμίσεις όσο για να προωθήσουν μέτρα με ταξικό πρόση­μο. Εκτός αυτού, είναι τόσο ιδεολογικά και λειτουργικά ταυτισμένες με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που αδυνατούν να συνειδη­τοποιήσουν ότι η γερμανική ηγεμονία και η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας ουσιαστικά ναρκοθετούν το ενοποιητικό εγχείρημα. Με τη συμπεριφορά τους επι­βεβαιώνουν όχι μόνο τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τους αλλά και την πολιτική τύ­φλωσή τους: βλέπουν τα δέντρα και όχι το δάσος.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014 –www.epikaira.gr

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)