Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Κώστας Τσιαντής-ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Επιστροφή στον κοινωνικό ορθολογισμό

Γράφει ο Κώστας Τσιαντής

Α. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν θέλουμε ή όχι να είμαστε στο ευρώ. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να είμαστε στο ευρώ. Και οι αναλύσεις των οικονομολόγων λένε ότι όπως έχουν τα πράγματα- με τη γερμανοκρατία στην Ευρώπη και τη μη διαγραφή χρέους- δεν μπορούμε.  Ακόμα κι αν πουλήσουμε και την τελευταία πέτρα αυτής της γης. Ακόμα κι αν εκποιηθούν όλοι οι ενεργειακοί και πλουτοπαραγωγικοί μας πόροι θα είναι μια θυσία ανορθολογική στη μαύρη τρύπα του χρέους.
Β. Κάτω από τον εκβιασμό των δανειστών-εταίρων επιλέχτηκε η υπερψήφιση από την ελληνική Βουλή του 3ου Μνημονίου, το οποίο: 1. ζητάει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας (πρώτη δέσμη προαπαιτούμενων), αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων (δεύτερη δέσμη προαπαιτούμενων, που έρχεται για  ψήφιση στη Βουλή αυτή την εβδομάδα), 2.επιτείνει τη λιτότητα και τη μείωση των εισοδημάτων, 3. συνεχίζει να αποτελεί μη βιώσιμη λύση, που σημαίνει τη συνέχιση της λιτότητας και των περικοπών κάθε τόσο σε μισθούς και συντάξεις, όπως θα το αποφασίζουν οι θεσμοί (Τροικανοί), και 4. συνεχίζει την ομηρία της ελληνικής κυβέρνησης (το αποικιοκρατικό καθεστώς και τη μη δυνατότητά της ν’ αποφασίζει -μονομερώς), χωρίς μάλιστα καμιά δεσμευτική ρήτρα για τους δανειστές. Δηλαδή, αν το πρόγραμμά τους συνεχίσει την αποτυχία των προηγουμένων (ήδη σήμερα ο ίδιος ο Σόιμπλε εξέφρασε αμφιβολίες για την επιτυχία του), δεν έχουμε καμία ρήτρα να ζητά την διακοπή του και τον καταλογισμό ευθύνης σ’ αυτούς. Ο γιατρός, με άλλα λόγια, μπορεί να δίνει στον ασθενή τοξική θανατηφόρα ‘’θεραπεία’’ χωρίς δυνατότητα του ασθενούς να τη διακόψει, αλλά  και να καταγγείλει το γιατρό του! Αντ’ αυτού, του επιβάλλεται να δεχθεί το: "σφάξε με Αγά’μ ν’αγιάσω!''
Γ. Παρά το αδιέξοδο και του 3ου Μνημονίου, κανένα κέντρο εθνικού σχεδιασμού δεν  υπάρχει που να ασχολείται συστηματικά με ένα πρόβλημα που έχει υπαρξιακή σημασία για τη χώρα. Καμιά ολοκληρωμένη συζήτηση δεν γίνεται και το πρόβλημα τείνει να χαθεί μες στον καπνό της μικροπολιτικής, των διαπλεγμένων συμφερόντων και των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Αν συνεχίσει να κυριαρχεί η πεποίθηση ότι το πρόβλημα βρίσκεται ακόμα εντός των ορίων των κομμάτων, τότε ας βγει κάθε κόμμα και να πει, ποια βιώσιμη λύση προσφέρει  σ’ αυτό!. Δυστυχώς, μόνο μισόλογα ακούμε, χωρίς κανένας  να πείθει ότι βλέπει το σύνολο των διαστάσεων που συνάπτονται μ’  αυτό και που ανάγκασαν φαίνεται τον πρωθυπουργό στην απόφαση να κερδίσει πικρό χρόνο για την Ελλάδα. Όμως το πρόβλημα παραμένει (μετά από έξι χρόνια βασανισμού του λαού) ακέραιο και ανεπίλυτο!
Δ. Τι μπορούμε να κάνουμεΝα μελετηθούν εξονυχιστικά οι εναλλακτικές σε επίπεδο οικονομικό και συνολικό (από άποψη κοινωνική, δικαιική, γεωπολιτική, αναπτυξιακή, αμυντική, εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας). Δυο υποθέσεις εργασίας φαίνεται να διαμορφώνονται σε σχέση με την Ευρώπη:
1. Λύση δεν υπάρχει όσο η Γερμανία θα εμμένει στην πολιτική της απόκλισης των οικονομιών της ευρωζώνης- κόντρα προς τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τις αρχές του δικαίου[1]. Και λύση δεν θα υπάρξει  όσο δεν θα διεκδικηθεί παλλαϊκά και πανευρωπαϊκά ένα οικονομικό πρόγραμμα σύγκλισης των οικονομιών (γιατί όχι από τον ίδιο τον  Α. Τσίπρα), όπως η ‘’μετριοπαθής πρόταση για την Ευρώπη’’  του Βαρουφάκη που συνυπογράφτηκε στις αναθεωρήσεις της από έγκριτους διεθνώς οικονομολόγους του νεοκευνσιανισμού[2]. Όσο ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν προχωρά πανευρωπαϊκά, τόσο  το  'Κerneuropa' (το γεωπολιτικό σχέδιο του Σόιμπλε[3]), θα ορίζει τη μοίρα μας  με ημίμετρα, ώστε οι Γερμανοί να μας κρατούν  διαρκώς με το λουρί στο σβέρκο.
2. Η άλλη λύση, αν η προηγούμενη επιχειρηθεί και αποτύχει, βρίσκεται στην κατεύθυνση  που καταγράφει  στο πρόσφατο άρθρο του ο Παπαϊωάννου[4], και που υποδηλώνει τις απόψεις  ενός αριθμού έγκριτων οικονομολόγων της αριστεράς.

ΠΗΓΕΣ




[1] Κωνσταντοπούλου- Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)