Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Κώστας Τσιαντής: ΔΥΟ ΑΠΟΡΙΕΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ στο άρθρο του Αϊνστάιν ''Γιατί ο σοσιαλισμός''


1. Με εκπλήσσει ο Αϊνστάιν λέγοντας ότι ‘’η ανακάλυψη των γενικών νόμων στον τομέα της οικονομίας είναι δυσκολότερη’’ σε σχέση με εκείνη των φυσικών νόμων. Σήμερα ωστόσο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κάποιο ΄΄μυστήριο’’ όσον αφορά τον τρόπο που πορεύεται η οικονομία και καθορίζει τις συνθήκες ζωής μας. Και απορώ στο σημείο αυτό που ο Αϊνστάιν (αντίστοιχα με  το ΚΚΕ ή και άλλους πολιτικούς σχηματισμούς στην Ελλάδα) γίνεται επιλεκτικός ως προς τα λεγόμενα στο Κεφάλαιο του Μαρξ βλέποντας   την κοινωνική σύγκρουση (την ταξική πάλη) να συνίσταται (στην) και  να απορρέει από την αντίθεση άμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη, από τη σφαίρα δηλαδή της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας, λησμονώντας  ωστόσο ότι πάνω σ’ αυτή στηρίζεται ένα τεράστιο διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μια πλασματική εικονική οικονομία δεκαπλάσιου μεγέθους που ανεξέλεγκτη πουλά και αγοράζει την πραγματική οικονομία και  δημιουργεί χρέος, ανεργία και όχι απλά εργασιακή εκμετάλλευση αλλά κοινωνική και εθνική καταστροφή (ανάλογα με τις γεωπολιτικές της βλέψεις και στρατηγική).  Ας σκεφτούμε αυτά που βλέπουμε στην Ελλάδα για να καταλάβουμε καλύτερα τα λεγόμενα.   
Ας μη λησμονούμε ότι το ζήτημα  προκύπτει από την αντιστροφή της σχέσης ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ που  σημειώθηκε στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας κατά τους δυο τελευταίους αιώνες (Οι πολιτικοί  έδωσαν τα δικαιώματα σε τραπεζίτες κι ολιγάρχες να ελέγχουν το χρήμα και το νόμισμα, να αυτονομήσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να δημιουργήσουν την πλασματική οικονομία του τζόγου). Πολιτικοί δολοφονήθκαν στην προσπάθειά τους να αντισταθούν στους εκβιασμούς των κεφαλαιοκρατών κερδοσκόπων. Που σημαίνει ότι η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν έχει πλέον τη δύναμη να αντισταθεί, πράγμα που μπορεί να το εξασφαλίσει μόνο η Δημοκρατία  που δίδαξε η αρχαία Αθήνα. 

2. Ετσι απορώ που το αίτημα της  Δημοκρατίας δεν υπεισέρχεται στο άρθρο ως δομικό στοιχείο της προβληματικής του Αϊνστάιν για το σοσιαλισμό.  Ομως αν  η Δημοκρατία δεν αποτελεί  προϋπόθεση κάθε  σχεδιασμού τότε κατά τί ο επιδιωκόμενος σοσιαλισμός θα διαφέρει από την σημερινή παγκοσμιοποίηση? Κεντρικά σχεδιάζεται σήμερα η οικονομία της αγοράς από τη διεθνή  ελίτ του κεφαλαίου και επιβάλλεται εξαναγκαστικά (με  τους μηχανισμούς της) πάνω σε κράτη-έθνη και λαούς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι  σοσιαλιστική. Αντίθετα, ο διεθνισμός της είναι καταστροφικός, απάνθρωπος και ουσιαστικά φασιστικός και ολοκληρωτικός. Ελπίδα αντίστασης σ’ αυτή τη βαρβαρότητα παραμένει η  ύπαρξη συλλογικών και ελεύθερων υποκειμένων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)